نتایج بارداری در سیکل های تحت آگونیست هورمون آزاد کننده گونادوتروپین طولانی اثر و کوتاه اثر در افراد با ذخیره طبیعی تخمدان: یک کارآزمایی بالینی

 تاکنون، توافقی در مورد اینکه کدام یک از دو پروتکل آگونیست هورمون آزاد کننده گنادوتروپین کارایی بالاتر و درصد باروری بیشتری دارد، وجود ندارد.

 هدف از مطالعه حاضر، مقایسه کارایی دز کاهش یافته آگونیست هورمون آزاد کننده گنادوتروپین طولانی اثر و کوتاه اثر بر میزان باروری است.

 در این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل شده، تعداد 400 زن به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند: گروه دوز کاهش یافته آگونیست هورمون آزادکننده گنادوتروپین طولانی اثر (گروه 1, 25/1 میلی گرم دکاپتیل) و گروه آگونیست هورمون آزادکننده گنادوتروپین کوتاه اثر (گروه 2, 5/0 میلی گرم/روز استات بوسرلین). این مطالعه بین ژوییه 2019 و ژوییه 2020 در کلینیک پزشکی مهر در رشت، ایران انجام شد. نتایج حاملگی شیمیایی و کلینیکی بین گروه ها مقایسه شد.

 تفاوت معنی داری در ضخامت آندومتر، تعداد کل تخمک های کسب شده و متافاز 2، سطح پروژسترون و استرادیول سرم در روز تجویز گنادوتروپین جفتی انسان، نرخ لقاح و جنین های با کیفیت بالا بین دو گروه وجود نداشت. مدت زمان تحریک (7/1 ± 8/10 در مقابل 1/2 ± 10، 001/0 > p) و دوز       گنادوتروپین های مصرفی (9/945 ± 4/2939 در مقابل 1/1247 ± 2441، 001/0 > p) در گروه 2 نسبت به گروه 1 به طور معنی داری بیشتر بود. نرخ لانه گزینی، بارداری شیمیایی و بارداری کلینیکی میان دو گروه تفاوت معنی داری نداشت. درصد بالاتری از سندرم تحریک تخمدان در گروه 2 مشاهده شد (005/0 = p).

 به دلیل درصد کمتر سندرم تحریک تخمدان در گروه 1 و نتایج باروری مشابه در هر دو گروه، بهتر بودن پروتکل طولانی اثر نسبت به پروتکل کوتاه اثر مشاهده شد.