بازتاب اصل میان در شاهنامه فردوسی و مثنوی مولوی

موضوع این نوشتار بازتاب اصل میان در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی فردوسی و مثنوی مولانا جلال الدین است. پژوهندگان با روش توصیفی-  تحلیلی نخست به بیان معنای میان به عنوان مایه پیوند و آفریننده و تفاوت آن با وسط و واسطه می پردازند سپس با ارایه نمونه ها و تصاویری از آثار فوق نشان می دهند که در نقش اندیشی ایرانیان، گیتی و مردم (انسان)، تخم های همبسته یک خوشه اند و همگی از یک بن مایه برآمده و روییده اند. بر این اساس میان، که مایه پیوند، تحول و دوستی است بی آن که دیده شود به عنوان گنج مخفی درون و میان چیزها روان و مایه هستی و دوام آن هاست. بر بنیان این تصویر، ارج همه پدیده های گیتی (خورشید، ماه، بامداد، غروب...) و انسان (نبی، شاه، پهلوان و...) در این است که نه عامل جنگ، بریدن و جدایی که مایه پیوند، هماهنگی و آفریدن  وحدت رنگارنگی ها (تفاوت ها و تضادها) با هم و پیدایش زیبایی باشند.