تلفیق شاخص های ژیوتکنیکی و زیست محیطی با استفاده از روش فازی تصمیم گیری چند شاخصه تاپسیس

در اکثر پروژه ها از میان فاکتورها ، عوامل و شاخص هایی که برای ارزیابی زیست محیطی پروزه ها در نظر گرفته میشوند، غالبا به آنهایی پرداخته می شود که بیشتر جنبه زیست محیطی محض دارند. به نظر می رسد در مرحله انتخاب و برای تصمیم گیری در مورد برتری نسبی یک پروژه نسبت به سایر موارد، در کنار ارزیابی های زیست محیطی می توان از پارامترها و تکنیک های دیگری نیز کمک طلبید. ژیوتکنیک زیست محیطی بخشی از دانش زمین شناسی مهندسی است که به مسایل زیست محیطی و ژیوتکنیکی نگاهی توام دارد. در این تحقیق برای نخستین بار تلاش شده است مسایل و فاکتورهای زیست محیطی در کنار دیدگاه های ژیوتکنیک مد نظر قرار گیرد. برای این منظور استانداردهای مختلف مربوط به آب و خاک در زمینه های مختلف شرب و کشاورزی و ژیوتکنیک مورد بررسی قرار گرفته و به کمک تکنیک تصمیم گیری چند شاخصه تاپسیس فازی ارزیابی شده است. چهار شبکه های آبیاری و زهکشی خیرآباد (جنوب شرق خوزستان) اوان(شمال غرب خوزستان)، رامهرمز (شرق خوزستان) و دشت آزادگان(غرب خوزستان)، در این تحقیق مورد استفاده قرار گرفت. در رتبه بندی نهایی فازی بر اساس شاخص شباهت، شبکه آبیاری و زهکشی اوان در شمال غرب خوزستان با بیشترین مقدار شاخص شباهت، بهترین شرایط و شبکه آبیاری دشت آزادگان در غرب خوزستان بدترین شرایط را به خود اختصاص دادند.