تاثیر یک دوره تمرین مقاومتی فزاینده بر برخی نشانگرهای آپوپتوزی در بافت قلب موش های صحرایی مبتلا به سندرم ترک مورفین

استفاده از داروهای مختلف در سندرم ترک معمولا اثربخشی کمی دارند و سبب وابستگی فرد به مواد جدید می گردد. هدف پژوهش حاضر تعیین اثر 8 هفته تمرین مقاومتی بر سطح پروتیین های Bax و Bcl-2 در بافت قلب موش های صحرایی مبتلا به سندرم ترک مورفین بود.

در این مطالعه تجربی، 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به طور تصادفی به 4 گروه شامل کنترل، سندرم ترک، و تمرین مقاومتی فزاینده و سندرم ترک همراه با تمرین مقاومتی فزاینده تقسیم شدند. اعتیاد به مورفین از طریق تجویز خوراکی مورفین سولفات 0/4 میلی گرم/دسی لیتر به مدت 21 روز القا شد. برای اطمینان از وابستگی به مورفین، به تعدادی از حیوانات نالوکسان (2mg/kg, ip) تزریق گردید. سپس گروه های تمرین به مدت 8 هفته در پروتکل تمرین مقاومتی شرکت کردند. بعد همه موش ها کشته و بافت قلب آنها خارج گردید. برای ارزیابی فاکتورهای آپوپتوزی از کیت های الایزا استفاده شد.

افزایش معنی دار سطح پروتیین Bax (پروآپپتوتیک) (0/03=P) و کاهش معنی دار سطح پروتیین Bcl-2 (آنتی آپوپتوزی) (0/006=P) در گروه مورفین در مقایسه با گروه کنترل سالم گزارش شد. همچنین افزایش سطوح Bcl-2 (0/043=P) و کاهش پروتیین های Bax (0/01=P) در گروه سندرم ترک همراه با تمرین مقاومتی فزاینده در مقایسه با گروه سندرم ترک تفاوت معنی دار را نشان داد.

تمرین مقاومتی فزاینده احتمالا می تواند بر میزان کاهش فاکتورهای آپوپتوتیک بافت قلب در موش های با سندرم ترک مورفین اثر مثبت و محافظتی داشته باشد.