مدلسازی فضایی انتشار ویروس کرونا بر اثر تحرک و جابجایی افراد (مطالعه موردی کلانشهر تهران)

تاثیرجابه جایی برانتشار ویروسها مسیله ای بسیار مهم است که توسط جوامع مختلف به منظور شناسایی عوامل تاثیرگذاردر انتشار بیماری مورد بررسی قرار گرفته است. استفاده از مدلهای آمار فضایی یکی از روش های مدلسازی چگونگی انتشار ویروس در سطح نواحی یک شهربراساس داده های مکان مبنا میباشدکه ازمهمترین ویژگی این مدلها بومی سازی براساس ارتباط بین داده های مکانی افراد مبتلا به ویروس ومتغیرهای توضیحی محلی تاثیرگذاربرانتشارویروس است.دراین مطالعه درگام اول ازبین 12 متغیرتوضیحی دردسترس با استفاده از روش رگرسیون اکتشافی 1795 مدل فضایی ساخته شدتا براساس آن وابستگی مکانی، همخطی متغیرهای توضیحی درنظرگرفته شودودرنهایت 5 متغیرکه کمترین همبستگی خطی و مکانی و همچنین بیشترین اثرگذاری درانتشار بیماری داشتند جهت ادامه مدلسازی انتخاب گردید.در گام دوم به منظور مدلسازی اثرمتغیرهای شناسایی شده بر انتشار ویروس کرونا از 3 مدل آماری مکان مبنا رگرسیون وزن دارجغرافیایی(GWR) و رگرسیون پوآسن وزن دار جغرافیایی(GWPR) استفاده گردید. نتایج مطالعه نشان داد میزان جا به جایی، جمعیت افراد سالخورده در هر ناحیه ترافیکی و سپس تعداد خودرو هر خانوار بیشترین تاثیردر انتشارویروس کرونادارد همچنین با ایجاد محدودیت شدید جا به جایی در نواحی ترافیکی آلوده به منظور قطع زنجیره انتقال به سایر نواحی و همچنین کاهش میزان جا به جایی در سایرنواحی مانند آموزش مجازی مدارس ودانشگاه ها و دورکاری در ادارات می تواند در بازه 6 ماهه تاثیر چشمگیری بر کنتزل انتشار ویروس کرونا داشته باشد.در انتهای مطالعه 3 سناریو پیشنهادی جهت جلوگیری از انتشار ویروس در شرایط بحرانی برای مناطق 22 گانه شهر تهران و همچنین 603 ناحیه ترافیکی ارایه گردید.