نقش تعدیل گری تاب آوری در رابطه بین استرس شغلی و اختلافات خانوادگی در کارکنان شاغل در یگان های انتظامی مستقر در شهرستان بجنورد

مشاغل پلیسی از مشاغل دارای تنیدگی بالا هستند. استرس شغلی در این مشاغل، می تواند پیامدهای عمده در محیط خانواده ایجاد کند. هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه استرس شغلی با تعارض زناشویی با نقش تعدیل کنندگی تاب آوری در کارکنان است. در این پژوهش توصیفی-همبستگی، نمونه آماری شامل 150 نفر از کارکنان یگان های انتظامی مستقر در شهرستان بجنورد در سال 1400 بودند که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. جهت جمع آوری داده ها از مقیاس استرس پلیس ایران، پرسشنامه تعارض زناشویی و پرسشنامه تاب آوری استفاده شد.  از روش ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه برای آزمودن فرضیه های پژوهش استفاده شد. یافته ها نشان داد بین استرسورهای ماموریتی (0001/0< P، 34/0 =r)، استرسورهای غیرماموریتی (0001/0< P، 18/0 =r) با تعارض زناشویی رابطه ای معنی دار وجود دارد. نتایج همچنین نشان داد تعامل استرسورهای ماموریتی (025/0=R2Δ، 16/1= FΔ، 02/0>P) و استرسورهای غیرماموریتی (026/0=R2Δ، 45/1= FΔ، 01/0>P) و تاب آوری، ورای اثرات متغیرهای اصلی، به ترتیب 5/2 و 6/2 درصد واریانس انحصاری افزوده را برای مدل ایجاد کرد که نشان می دهد این متغیرها در پیش بینی تعارض زناشویی، تعامل معنی داری با یکدیگر دارند. نتایج پژوهش حاضر اهمیت تاب آوری را به عنوان تعدیل کننده رابطه بین استرس شغلی و تعارض زناشویی نشان داد. بنابراین به سازمان های پلیسی توصیه می شود به منظور کاهش تاثیر استرس های شغلی بر اختلافات خانوادگی کارکنان خود، تاب آوری آنها را از طریق پروتکل های آموزشی - عملی تقویت نمایند.