مقایسه سلامت روان مادران کودکان مبتلا به اختلالات گفتار و زبان با تاکید بر طول مدت دریافت خدمات توان بخشی

داشتن فرزند مبتلا به اختلالات گفتار و زبان، ضمن ایجاد احساس مسیولیت درمانی بزرگ در قبال او، تاثیراتقابل توجهی بر ابعاد روانی والدین به ویژه مادران به عنوان مراقب اولیه خواهد داشت. آن ها بیشتر در معرض فشارها و استرس های ناشی از احساس مسیولیت در قبال فرزندانشان هستند. هدف از این مطالعه مقایسه سطح استرس، افسردگی و کیفیت زندگی بین مادران کودکان مبتلا به اختلالات گفتار و زبان بود که فرزندان آن ها در دوره های زمانی مختلفی، خدمات توان بخشی را دریافت کرده بودند.

مطالعه مقطعی توصیفی تحلیلی حاضر ، بر روی 185 مادر کودک مبتلا به اختلال گفتار و زبان که به دریافت خدمات توان بخشی نیاز داشتند، انجام شد. جمع آوری داده ها با استفاده از فرم کوتاه شاخص استرس والدینی برای اندازه گیری میزان استرس، پرسش نامه افسردگی بک، سخه دوم برای اندازه گیری میزان افسردگی و پرسش نامه زمینه یابی سلامت (فرم کوتاه 36 سوالی) برای اندازه گیری کیفیت زندگی مادران انجام شد. بر اساس مدت زمان دریافت خدمات توان بخشی، مادران شرکت کننده در این مطالعه به 4 گروه کمتر از یک ماه، بین 1 تا 6 ماه، بین 7 تا 11 ماه و برای بیش از 12 ماه تقسیم شدند. داده ها با آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آنووای چند متغیره آنالیز شدند.

مقایسه میانگین نمرات شاخص استرس والدینی، پرسش نامه افسردگی بک و پرسش نامه زمینه ابی سلامت در 4 گروه از مادران معنی دار بود (0/001>P). نتایج نشان داد مادرانی که فرزندان آن ها خدمات توان بخشی را برای مدت طولانی تری دریافت کرده بودند، میانگین نمرات استرس و افسردگی کمتر و میانگین نمره کیفیت زندگی بالاتری داشتند (0/001> P). میانگین نمره کل شاخص استرس والدینی بین 4 گروه از مادران در اختلالات مختلف گفتار و زبان تفاوت آماری معنی داری داشت (005/P≤0). عامل نوع اختلال کودک، بر روی نتایج اثر معنادار داشت (0/05> P).

کمترین امتیاز استرس وافسردگی و بالاترین امتیاز کیفیت زندگی در مادرانی که بیش از 12 ماه خدمات توان بخشی را دریافت کرده بودند، می تواند بیانگر آن باشد که مادرانی که خدمات توان بخشی را برای مدت طولانی تری دریافت می کنند، بیشتر شاهد بهبود فرزندان خود هستند و همچنین بهتر می توانند از راهبردهای مقابله با استرس برای مقابله با مشکل کودک خود استفاده کنند.