سر ویلیام جونز و شاهنامه

نیمه دوم قرن هجدهم در زیبایی شناسی اروپایی، دوران گذار بود. همچنین، در این دوران ارتباط فزاینده ای میان اروپا و آسیا شکل گرفت. پیدایی دانش پژوهی ادبی معطوف به شرق پیامد طبیعی علاقه همگانی به مشرق زمین بود. در حالی که پژوهشگران در اوایل قرن هجدهم، به مدد دانش غیرمستقیم خود از ادبیات های شرقی، به دنبال تایید مجدد اصول اساسی روشنگری بودند، نسل های بعدی بیش از پیش مجذوب امکان مندی بدیع میراث ادبی شرق شدند. برای مثال، شاهنامه، به عنوان نمونه عالی شعر حماسی شرقی، ابتدا مورد توجه مستشرقان قرن هجدهمی همچون سر ویلیام جونز قرار گرفت. مقاله حاضر به بررسی درک جونز از ادبیات فارسی، آرای او درباره شعر فردوسی و همچنین ترجمه های پراکنده او از شاهنامه می پردازد.