کفایت روان سنجی مقیاس شفقت به دیگران

هدف این پژوهش، بررسی ویژگی های روان سنجی نسخه فارسی مقیاس شفقت به دیگران بود که تحت عنوان مقیاس شفقت توسط پومیر، نف و توفکیرالی (2020) تدوین شده است. 278 بزرگسال (209 زن و 69 مرد با میانگین سنی 28/65 و انحراف استاندارد9/40) شهر شیراز به صورت الکترونیکی ابزارها را تکمیل کردند. جهت بررسی روایی، پس از پژوهش مقدماتی و بررسی روایی ترجمه، نسخه فارسی این مقیاس در اختیار شرکت کنندگان قرار گرفت و ساختار عاملی آن مورد بررسی قرار گرفت. نسخه فارسی مقیاس شفقت به دیگران با چهار عامل مطابق با عامل های نسخه اصلی بود. همچنین بارهای عاملی و شاخص های برازش مطلوب بودند. روایی همگرا از طریق محاسبه همبستگی نمره های مقیاس شفقت با نمره های فرم کوتاه مقیاس خودشفقت ورزی ریس، پومیر، نف و ونگاچت (2011) بررسی شد و حاکی از همبستگی متوسط این دو سازه بود. نتایج بررسی همسانی درونی از طریق محاسبه همبستگی زیرمقیاس ها با یکدیگر و نمره کل نیز حاکی از روایی سازه ابزار بود. بررسی ضریب آلفای کرونباخ نشان داد که نمره کل (با ضریب آلفای 0/82) و زیرمقیاس ها (با ضریب حداقل 0/58) از اعتبار قابل قبولی برخوردار هستند. مقایسه تفاوت های جنسیتی نشان داد که در نمره های زیرمقیاس مهربانی، زنان نمرات بالاتری کسب کرده اند. به طور کلی با توجه به یافته ها می توان نتیجه گرفت که نسخه فارسی مقیاس شفقت، کفایت روان سنجی دارد و در جامعه ایرانی، قابل استفاده است.