مقایسه ی اثربخشی زوج درمانی گروهی شناختی- رفتاری و گروه درمانی شناختی- رفتاری بر میزان رضایت زناشویی و افسردگی جانبازان

اختلالات هیجانی و مشکلات روان شناختی جانبازان، زندگی آنان و خانواده شان را تحت الشعاع قرار داده است. این پژوهش با هدف مقایسه ی اثربخشی زوج درمانی گروهی شناختی- رفتاری و گروه درمانی شناختی- رفتاری بر میزان رضایتمندی زناشویی و افسردگی جانبازان 25درصد و بالاتر انجام شده است. روش پژوهش از نوع شبه آزمایشی[1] و طرح پیش آزمون- پس آزمون با دو گروه آزمایش و یک گروه لیست انتظار است. جامعه ی آماری کلیه ی جانبازان مراجعه کننده به مرکز مشاوره بنیاد شهید تنکابن در سال 89-88 می باشند. بدین منظور 81 جانباز به همراه همسران شان با روش نمونه گیری در دسترس، به کمک مصاحبه ی تشخیصی ساختاریافته (ضریب آلفای 95/0)، پرسشنامه ی رضایت زناشویی انریچ (115 سوالی، ضریب آلفای 85/0) و پرسشنامه ی افسردگی بک (ویرایش دوم، ضریب آلفای 94/0) بررسی شدند و سپس 24 جانباز به همراه همسران شان به عنوان نمونه انتخاب شدند و به صورت جایگزینی تصادفی در دو گروه آزمایش و گروه لیست انتظار (هر گروه 8 زوج) قرارگرفتند. آن گاه روش زوج درمانی گروهی شناختی- رفتاری بر روی گروه آزمایشی یک و گروه درمانی شناختی- رفتاری بر روی گروه آزمایشی دو اجرا شد و در پایان سه گروه بار دیگر با پرسشنامه های انریچ و بک ارزیابی شدند. اطلاعات به دست آمده از پرسشنامه ها از طریق آزمون تحلیل کوواریانس (مانکووا) و آزمون تعقیبی ال ماتریکس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها نشان دادند که تفاوت نمرات زوج درمانی گروهی شناختی- رفتاری و گروه درمانی شناختی- رفتاری در پس آزمون، در مقایسه با گروه لیست انتظار در افزایش رضایتمندی زناشویی و کاهش افسردگی معنادار است. درمقایسه ی دو گروه آزمایشی، زوج درمانی گروهی شناختی- رفتاری نسبت به گروه درمانی شناختی- رفتاری به طور معناداری رضایتمندی زناشویی را افزایش داد. اما تفاوت دو گروه در کاهش افسردگی معنادار نبود. نتایج پژوهش بیانگر آن است که هر دو روش درمانی در افزایش رضایت زناشویی و کاهش افسردگی موثرند. روش زوج درمانی گروهی شناختی- رفتاری در افزایش رضایت زناشویی موثرتر از روش گروه درمانی شناختی- رفتاری است و هر دو روش در کاهش افسردگی به یک اندازه تاثیر دارند.