اثر تمرین هوازی به همراه مکمل پیپرین بر سطح کبدی فاکتور نکروز دهنده تومورآلفا و اینترلوکین-10 موش های صحرایی القاء شده با پاراکوات

سمیت پاراکوات با مکانیسم هایی که هنوز به طور کامل شناخته شده نیست؛ می تواند به ارگانیسم ها آسیب برساند. شواهد حاکی از آن است که به واسطه انجام تمرینات ورزشی منظم و استفاده از مکمل های آنتی اکسیدانی مناسب می توان به کاهش عوارض ناشی از سمیت پاراکوات کمک کرد. این مطالعه به منظور تعیین اثر تمرین هوازی به همراه مکمل پیپرین بر سطح کبدی فاکتور نکروزدهنده تومورآلفا (TNF-a) و اینترلوکین-10 (IL-10) موش های صحرایی القاء شده با پاراکوات انجام شد.

در این مطالعه تجربی 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به صورت تصادفی در 5 گروه 8 تایی قرار گرفتند. گروه ها شامل: 1) شم، 2) کنترل منفی - پاراکوات، 3) پاراکوات + تمرین، 4) پاراکوات + تمرین + مکمل پیپرین و 5) پاراکوات + مکمل پیپرین بودند. تمرین هوازی به مدت 7 هفته، هر هفته 5 جلسه و هر جلسه به مدت 30 الی 40 دقیقه در روز با سرعت 10 تا 18 متر در دقیقه بود. سم پاراکوات به میزان 5 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن به صورت تزریق داخل صفاقی به موش های صحرایی القاء شد. مکمل پیپرین با دوز 10 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن روزانه گاواژ شد. غلظت TNF-a و IL-10 از بافت کبدی اندازه گیری شد.

بین گروه کنترل منفی - پاراکوات در مقایسه با گروه های شم، پاراکوات + تمرین، پاراکوات + پیپرین و پاراکوات + تمرین + پیپرین به ترتیب افزایش و کاهش معنی داری در غلظت IL-10 و TNF-a دیده شد (P<0.05). میانگین غلظت TNF-a بافت کبد در بین دو گروه کنترل منفی - پاراکوات با پاراکوات + مکمل پیپرین (P<0.05) و بین پاراکوات + تمرین + پیپرین (P<0.05)، پاراکوات + تمرین (P<0.05) و شم (P<0.05) تفاوت آماری معنی دار وجود داشت. بین میانگین های غلظت IL-10 بافت کبد در بین دو گروه کنترل منفی - پاراکوات با پاراکوات + مکمل پیپرین، پاراکوات + تمرین + پیپرین، پاراکوات + تمرین و شم تفاوت آماری معنی داری وجود داشت (P<0.05).

اجرای تمرین هوازی توام با مصرف مکمل پیپرین می تواند سبب کاهش التهاب ناشی از پاراکوات گردد.