بایدها و نبایدهای بافت های سلول زدایی شده از منظر قواعد شرعی- فقهی یا با رویکرد اسلامی

امروزه جهت ترمیم و پزشکی بازساختی بسیاری از ارگان ها، از بافت های سلول زدایی شده ی حیوانات یا جسد استفاده می شود. از مسایل مهم در کاربرد این بافت ها، مشروعیت پیوند آنها به انسان می باشد. این موضوع از عناوین ثانویه و موضوعات مستحدثه است که می تواند بر بسیاری از فعالیت های نوظهور در مهندسی بافت موثر واقع گردد. پیرامون حکم شرعی استفاده از بافت های سلول زدایی شده برخی از حیوانات (خواه حلال گوشت و یا حرام گوشت) و بایدها و نبایدهای فقهی آن اثر مستقلی انجام نشده و اثر حاضر درصدد است تا از نظر نصوص دینی و منابع فقهی، اسلامی این مسیله را مورد مداقه قرار دهد.

این پژوهش با روش توصیفی-تحلیلی و با استفاده از ابزار کتابخانه ای و مرور مقالات و کتب معتبر علمی و اسلامی صورت پذیرفته است تا بتوان دیدگاه های فقهی و شرعی معتبر در خصوص بافت های سلول زدایی شده از منابع حیوانی و جسد انسانی در ترمیم بافت استخراج و جمع بندی نمود.

یافته ها حاصل از این اثر نشان می دهد که در جواز استفاده و بکارگیری بافت های سلول زدایی شده؛ منع شرعی وجود ندارد و از آنجایی که ادله و قواعدی مانند؛ اضطرار، لاحرج، اباحه و برایت وهمچنین ادله عقلی کافی بر استفاده از این نوع بافت ها جهت تسریع در بهبود بیماری های قلبی-عروقی، پوستی، ارتوپدی و... می تواند راهگشای محققان، پژوهشگران و فعالان حوزه درمان باشد.

  در درمان و مراحل وابسته به آن؛ چنانچه دارو و یا روش حلال وجود نداشته باشد و یا شیوه حلال اثربخشی لازم را نداشته باشد؛ به منظور جلوگیری از هرگونه ضرر غیر قابل جبران؛ می توان درمان به حرام را جایگزین حلال نمود. بافت های سلول زدایی شده چنان چه حتی از حیوانات حرام گوشت باشند زیر به دلیل اضطرار در قواعدی که در متن به آنان اشاره شد می تواند در درمان مورد استفاده قرار گیرد و از نظر شرعی استعمال آن بلامانع است.