رویکرد حقوق ایران به محیط زیست در اجرای قراردادهای سرمایه گذاری خارجی

سرمایه گذاری خارجی در کنار فواید متعدد، می توان باعث آسیب و تخریب محیط زیست شود. در این مقاله تلاش شده رویکرد حقوق ایران به محیط زیست در انعقاد قراردادهای سرمایه گذاری خارجی بررسی شود.

مقاله حاضر توصیفی تحلیلی بوده و از روش کتابخانه ای استفاده شده است.
ملاحظات اخلاقی: در این مقاله، اصالت متون، صداقت و امانتداری رعایت شده است.

در حقوق ایران فعالیت های سرمایه گذار خارجی نیازمند کسب مجوز از سازمان محیط زیست است. تعهدات سرمایه گذار خارجی در خصوص مسایل زیست محیطی شامل عدم تخریب محیط زیست، عدم آلوده کردن رودخانه ها، فلات قاره و منطقه انحصاری اقتصادی و مسیولیت در قبال محیط زیست متناسب با میزان آلودگی است که البته عمدتا به صورت کلی و گذرا مورد اشاره قرار گرفته است. در خصوص تعهدات غیر قراردادی نیز می توان به قوانین عام تری چون اصل 50 قانون اساسی و برخی قواعد بین المللی در خصوص ضرورت حفظ محیط زیست و مسیولیت به جبران خسارت اشاره کرد. تعهدات و مسیولیت شرکت های سرمایه گذاری خارجی در جبران خسارت زیست محیطی، البته با چالش هایی مواجه است. ابهامات در خصوص قوانین حاکم بر رعایت الزامات زیستی از سوی سرمایه گذار خارجی، مشخص نبودن سازوکار نظارت بر رعایت قواعد زیست محیطی از سوی سرمایه گذار خارجی و همچنین مرجع حل و فصل اختلافات، از جمله این چالش هاست.

لازم است در قراردادهای سرمایه گذاری خارجی مسایل زیست محیطی به صورت یک توافق نامه شفاف و با جزییات ضمیمه قرارداد شده و سازوکار جبران خسارت و مرجع رسیدگی مشخص شود.