مقایسه اثربخشی طرحواره درمانی مبتنی بر سلامت و درمان راه حل محور بر کاهش پرخاشگری زوجین متقاضی طلاق

با توجه به افزایش میزان طلاق  شناسایی  عوامل آن از جمله پرخاشگری و کمک به بهبود روابط زوجین  برای کاهش طلاق؛ این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی طرحواره درمانی و درمان راه حل مدار بر کاهش پرخاشگری زوجین متقاضی طلاق انجام شد. در این پژوهش از طرح نیمه آزمایشی با پیش آزمون -پس آزمون  و پیگیری استفاده شد. جامعه آماری شامل کلیه افراد متقاضی طلاق شهر بجنورد در سال 1400  بود که به دادگستری این شهر مراجعه کرده بودند. نمونه آماری شامل 48 نفر بودند که به صورت نمونه گیری در دسترس و پس از انجام مصاحبه روانشناختی انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفی در 3 گروه طرحواره درمانی(8 زوج) که در پروتکل ده جلسه 90 دقیقه ای یانگ (2003) شرکت کردند، گروه درمان راه حل محور (8 زوج) در پروتکل هفت جلسه 90 دقیقه ای زیمرمن و همکاران (1997) حضورداشتند وگروه کنترل(8 زوج)، جایگزین شدند. ابزار جمع آوری داده ها، پرسشنامه پرخاشگری باس وپری (1992) بود. داده ها با تحلیل اندازه گیری مکرر در SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج تحقیق نشان داد که بین میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون گروه های آزمایش و کنترل تفاوت معناداری وجود دارد (01/0<p). یعنی هردو روش درمانی درکاهش پرخاشگری زوجین تاثیر معناداری داشتند. همچنین مقایسه گروه های درمانی حاکی از آن بود که بین طرحواره درمانی و درمان راه حل محورتفاوت معناداری درکاهش پرخاشگری مشاهده نشد (05/0<P). یعنی هردو گروه به یکسان در کاهش پرخاشگری اثر داشته اند. همچنین در دوره پیگیری هم در مقایسه به پیش ازمون وپس آزمون اثر کاهش پرخاشگری معنادار بود.  براساس نتایج به دست آمده میتوان گفت طرحواره درمانی و درمان راه حل محور می توانند باعث کاهش پرخاشگری زوجین  و بهبود روابط زوجین متقاضیان طلاق شوند.