بررسی ایمونوهسیتوشیمیایی بروز MDM2 در ادنتوژنیک کراتوسیست و کیست دنتی ژروس

 کیست دنتی ژروس و ادنتوژنیک کراتوسیست  (OKC) دو تا از شایع ترین کیست های رشدی تکاملی ادنتوژنیک می باشند. مکانیسم رشدی و رفتار بیولوژیکی متفاوت OKC به علت فاکتورهای ناشناخته ذاتی دراپیتلیوم یا فعالیت آنزیماتیک دیواره آن است P53.  در تنظیم مسیرهای ترمیم، DNA  آپوپتوز، آنژیوژنز و حفظ ثبات ژنومی نقش دارد و به صورت منفی به وسیله تقابل با (Murine double minute2) MDM2  تنظیم می گردد. هدف این مطالعه بررسی بروز MDM2 به عنوان نشانگر مهم تکثیر و تنظیم چرخه سلولی در OKC و کیست دنتی ژروس می باشد.

 در این مطالعه توصیفی - مقطعی، بروز پروتیین MDM2 در مناطق سوپرابازال و بازال اپیتلیوم 15 نمونه از هر یک از کیست های دنتی ژروس و OKC با استفاده از تکنیک ایمونوهیستوشیمی بررسی شد. در نهایت داده ها وارد نرم افزار SPSS version 16  شده و با استفاده از آزمون آماری t-test  آنالیز شد.

 بروز MDM2  در هر دو ناحیه بازال و سوپرابازال در OKC بالاتر از کیست دنتی ژروس بود؛ اما ارتباط معنی داری دیده نشد (P:0.551) ،(P: 0.825 ) .میزان بیان این مارکر در هر دو گروه مورد بررسی در ناحیه سوپرابازال به طور معنی داری بالاتر از ناحیه بازال بود (P: 0.005) ، (P: 0.004).

 بیان بالاتر MDM2 در OKC به خصوص در نواحی سوپرابازال می تواند نشان دهنده نقش ثانویه این پروتیین در پاتوژنز، رشد و گسترش این کیست باشد و فرآیندهای تکثیر، آپوپتوز و تمایز، تاییدکننده ماهیت نیوپلاستیک و رفتار بیولوژیک خاص این ضایعه می باشد.