تعیین راهبردهای کلیدی توسعه پایدار زیست بوم تالاب با تحلیل ریسک عوامل تنش زای محیطی

علیرغم ارزش های قابل ملاحظه هیدرولوژیکی و خدمات ارزشمند تالاب ها، امروزه بهره برداری نامعقول منجر به نابودی آن ها شده است. طبق رهنمودهای کنوانسیون رامسر، بهره برداری عاقلانه و رویکرد زیست بومی راه حل این مسیله می باشد. هدف اصلی مطالعه حاضر ارایه راهبردهای پایداری برای بهبود و احیای تالاب بوجاق به عنوان نمونه موردی است. 

فرایند ارزیابی و محاسبه ریسک اکولوژیک با ضریب ریسک انجام شد. برای نمایش توزیع مکانی عوامل تهدید با سامانه اطلاعات جغرافیایی استفاده شد. به منظور تعیین راهبردهای تالاب متناسب با شاخص های توسعه پایدار از مدل پتانسیل عملکرد تالاب استفاده شد.

تخلیه زباله و فاضلاب، نفوذ زهاب کشاورزی، پرورش ماهی، ماهیگیری و شکار غیر قانونی، قایق رانی و تفرج برنامه ریزی نشده مهمترین عوامل تهدید کننده تالاب بودند و بیشتر در ساحل تالاب و کناره رودخانه سفیدرود تجمع داشتند. ارزیابی ریسک اکولوژیک برای قورباغه و وزغ انجام شد که در ابتدای هرم غذایی و مقاوم در برابر تنش های محیطی هستند، از میان مواد تنش زا، برای کادمیوم، مس به دو صورت محلول یا تجمع در رسوبات و حشره کش ها، امتیاز بالاتر از یک به معنی سطح ریسک خیلی زیاد ارزیابی شد. نظر به پتانسیل های عملکردی تالاب، در نهایت راهبردهای کلیدی «حفاظت»، «بهره برداری خردمندانه» و «مشارکت مردمی» برای بهبود و احیای تالاب تعیین شد.

تعاملات تقویت کننده تالاب بوجاق نیازهای اساسی انسان، گردشگری پایدار، کاهش اثرات و حفظ محیط زیست است. با مدیریت منعطف و خلاقیت می توان فعالیت های فعلی را سازگار نمود و با مشارکت مردمی عوامل ناسازگار را به تدریج حذف نمود.