توصیف و تحلیل نشانه -معناشناختی پدیداری سه نقش مایه درخت در نقاشی نوگرای ایران

پژوهش حاضر به توصیف و تحلیل نشانه-معناشناختی پدیداری سه نقش مایه درخت از سه نقاش نوگرای ایرانی می پردازد. از آن جاکه نقش مایه درخت نه در فرم ارجاعی خود بلکه در ساحت نشانه-معناشناسی همواره از تعریف پذیری می گریزد، هدف پژوهش حاضر بازخوانی و بازیابی معانی جدید و تودرتوی درخت در قالب نظام های دیداری است. روش این پژوهش نشانه-معناشناختی پدیداری با تمرکز بر مولفه های دیداری است. نمونه ها - هم برای نقاشان و هم برای نقاشی ها- به طور هدفمند از میان نقاشان نوگرای ایرانی که توجه ویژه ای به پدیدارهای متفاوت درخت داشته اند، برگزیده شده است؛ نقاشان عبارتند از داوود امدادیان، ابوالقاسم سعیدی، عبدالله عامری الحسینی که از هر کدام دو نقاشی با محوریت درخت انتخاب کردیم. داده ها به صورت کتابخانه ای از منابع چاپی و برخط گردآوری شده و براساس فرایندهای پژوهش نشانه-معناشناسانه توصیف، تحلیل و مقایسه شده است. در نهایت با عبور از تمام مراحل یاد شده، داده ها حاکی از آن است که شوش گر الف/نقاش از طریق پیوند کارکرد حسی-ادراکی و زیبایی شناختی، نقش مایه درخت را در نقاشی بازنمایی می کند و در فرایندی گفتمانی از ویژگی های رخدادی، شوشی، تنشی، پدیدارشناختی و جسمانه ای برخوردار می شود و با تکرار چنین فرایندی از جانب شوش گر ب یا مفسر/نگرنده، در گذر از لایه های معنایی و فرهنگی، بازآفرینی معنای درخت با انباشت لایه های بیشتر به طور مداوم رخ می دهد.