تحلیل گفتمان نشانه معناشناسی پدیداری تن نگاشته عشق در نگاره های دوره صفوی

تن نگاشته در شرق، کارکرد نمادین نگاره های منقوش بر تن سوژه می باشد. حضور آیینی سه نقطه منقوش شده با کارکردی عرفانی بر دست سوژه به مثابه پیمان غیر مدالیته نمایانگر مهری است که هستی بر تن سوژه می زند. در فرایند تنشی-عاطفی، تن سوژه در وضعیت تکانه ای به جسمانه ای تبدیل شده که مرکز تولید انرژی است. سوژه در عبور از خود برای رسیدن به هاله معنایی عشق در وضعیت استعلایی قرار می گیرد. در این فضای خلسه گفتمان؛ تن ارجاعی و عینی نامریی گردیده و نقطه های عرفانی در زمان شوشی نظام نامتعینی را بر تن سوژه هویدا می سازند. سوژه شوشگر در انفصال و گریز از وضعیت شناختی براثر جهش دازاینی با روح جهان هستی گره خورده و بوش را از درون تجربه می نماید. بر اثر استحاله گفتمانی؛ تن نگاشته پدیداری با تن هستی تطبیق یافته و سوژه در لحظه بارقه با هبوط و اتصال به فضای چند وجهی از عشق، هستی حضور خویش را بازتعریف می سازد. سوژه برای خروج از نقصان معنایی خویش در یک سیر سلوکی، بدون مقاومت در برابر هستی، وجه تعینی خود را واگذار می کند. همه چیز در یک همگونی و همایی مانند یک سمفونی پیش میرود. هدف پژوهش ادراک نظام معنایی سلوکی در تن نگاشته آیینی سه نقطه می باشد. نتایج پژوهش نشان می دهد که سوژه شوشی در سطح ژرف ساخت گفتمان بر اثر رخدادگی معنا در یک ارتباط عرفانی و مسلکی؛ بوش را از درون تجربه نموده و به تطبیق با هستی حضور عشق متصل می گردند.