اثرات تمرین مقاومتی، تستوسترون و عصاره گرده نخل (Phoenix dactylifera L.) بر بیان ژن های FNDC5 و IGF1 بافت چربی قهوه ای در موش های صحرایی نر

استفاده از تستوسترون انانتات در بین ورزشکاران، به ویژه رشته های مقاومتی رواج دارد. با توجه به عوارض جانبی استفاده از تستوسترون انانتات، یافتن روش های جایگزین ضروری به نظر می رسد. مطالعه حاضر به مقایسه اثرات مستقل و تعاملی تمرین مقاومتی، تستوسترون و عصاره گرده نخل بر بیان ژن های FNDC5 و IGF1 بافت چربی قهوه ای در موش های صحرایی نر پرداخته است.

در این مطالعه تجربی 36 سر موش صحرایی نر به طور تصادفی به 6 گروه کنترل، تمرین مقاومتی، عصاره گرده نخل، تستوسترون انانتات، عصاره گرده نخل+تمرین مقاومتی و تستوسترون انانتات+تمرین مقاومتی تقسیم شدند. برنامه تمرین مقاومتی به مدت 4 هفته (5 روز در هفته) اجرا شد. در روزهای تمرین، گاواژ عصاره گرده نخل (100 میلی گرم/کیلوگرم) و تزریق تستوسترون (2 میلی گرم/کیلوگرم) در گروه های مربوطه انجام شد. 48 ساعت پس از آخرین مداخله، موش ها قربانی شدند، بافت چربی قهوه ای جمع آوری و به آزمایشگاه ارسال شد و بیان ژن های FNDC5 و IGF1 با Real-time PCR سنجش شد.

در رت ها تمرین مقاومتی موجب افزایش بیان ژن های FNDC5 و IGF1 بافت چربی قهوه ای شد (0/001=P). تستوسترون نیز موجب افزایش بیان ژن FNDC5 بافت چربی قهوه ای شد (0/013= P). اما عصاره گرده نخل تاثیر معنی داری بر بیان ژن های FNDC5 و IGF1 بافت چربی قهوه ای نداشت. همچنین اثر هم افزایی (سینرژیکی) معنی داری بین متغیرهای پژوهش یافت نشد (0/05>P).

بر اساس نتایج حاضر، هر دو تمرین مقاومتی و تستوسترون به طور معنی داری باعث افزایش بیان ژن FNDC5 در بافت چربی قهوه ای در رتها شد اما بر IGF1 تاثیر معنی داری نداشت. عصاره گرده نخل نیز تاثیر معنی داری بر بیان ژن های FNDC5 و IGF1 بافت چربی قهوه ای در رت ها نداشت.