اثر نوع ماده آلی و روش های کشت بر محتوای گلیسیریزیک اسید و ویژگی های مورفوفیزیولوژیک گیاه دارویی شیرین بیان

این پژوهش به منظور بررسی تاثیر روش های کاشت و نوع ماده آلی (ورمی کمپوست، تفاله شیرین بیان و کود دامی) بر محتوای گلیسیریزیک اسید و ویژگی های مورفوفیزیولوژیک گیاه دارویی شیرین بیان (Glycyrrhiza glabra L.) انجام شد. تیمارها شامل ورمی کمپوست، تفاله شیرین بیان و کود دامی هر کدام در 4 سطح 0 (شاهد)، 10، 20 و 40 تن در هکتار و نیز دو روش کشت نشایی و کشت مستقیم بذر بودند. نتایج نشان داد که اثر متقابل روش کشت و نوع ماده آلی بر صفات مورفوفیزیولوژیک شیرین بیان معنی دار است. بر اساس نتایج بدست آمده، وزن تر و خشک شاخساره و ریشه در تیمار کشت نشایی و تیمار ورمی کمپوست و کوددامی در سطح 40 تن در هکتار بیشتر از سایر سطوح بود. مقدار نشاسته در روش کشت نشایی و کود ورمی کمپوست در سطح 40 تن در هکتار بیشترین مقدار بوده و با 20 تن در هکتار کود ورمی کمپوست تفاوت معنی داری نداشت. میزان سدیم ریشه در روش کشت نشایی و کاربرد کودهای ورمی کمپوست و کود دامی نسبت به کاربرد تفاله شیرین بیان به طور معنی داری بالاتر بود. بیشترین مقدار پتاسیم ریشه در کاربرد تفاله شیرین بیان و کود دامی در سطح 40 تن در هکتار بود. بیشترین درصد اسید گلیسیریزیک در کاربرد 20 تن در هکتار تفاله شیرین بیان (8/2 %) و بیشترین عملکرد اسید گلیسیریزیک در واحد سطح (69/526 کیلوگرم در هکتار) در تیمار کشت نشایی و کاربرد 40 تن در هکتار کود دامی مشاهده شد. به طور کلی با توجه به این که در برخی گیاهان دارویی از جمله شیرین بیان عملکرد ریشه و میزان ماده موثره اهمیت دارد کاربرد سطوح 20 تا 40 تن در هکتار کود دامی یا 20 تن در هکتار تفاله شیرین‏بیان در روش کشت نشایی موجب عملکرد بیشتری خواهد شد.