اندازه گیری میانگین دوز کشنده اشعه ایکس 6MV در موش های صحرایی ویستار

خطر جهش های ژنتیکی و آسیب به بدن برای بیماران و کارکنانی که در معرض پرتوهای یونیزان هستند، وجود دارد. استفاده از موادی که رادیکال های آزاد تولیدشده را با پرتوهای یونیزان خنثی می کنند، یکی از راه های کاهش این خطر است. برای مطالعه نقش محافظت کننده پرتویی این ترکیبات، باید میانگین دوز کشنده ای را که 50 درصد از حیوانات در معرض تابش را در عرض 30 روز از بین می برد (LD50/30)، تعیین کرد. این مقدار مبنایی برای مطالعه نقش محافظت کننده پرتویی روی حیوانات است. هدف این مطالعه بررسی میزان بقا یا مرگ ومیر در رت های تحت تابش با دوزهای مختلف اشعه ایکس برای تعیین میانگین دوز کشنده اشعه ایکس 6MV بود.

در این مطالعه، از 42 سر موش صحرایی ویستار نر و ماده با وزن تقریبی 10±160 گرم استفاده شد. حیوانات در حیوان خانه، در دمای 25 درجه سانتی گراد و دوره نور-تاریکی 12 ساعت نگهداری شدند و آب و غذا به صورت آزاد، در اختیار آن ها قرار می گرفت. حیوانات به طور تصادفی، به هفت گروه تقسیم شدند. شش گروه به ترتیب، با دوزهای 4/6 تا 9/6 گری با گام 1/0، اشعه ایکس دریافت کردند. گروه هفتم (گروه شاهد) هیچ دوز تابشی دریافت نکرد. رت ها به مدت 60 روز بررسی شدند و نتایج مرگ ومیر آن ها ثبت شد. سطح معناداری برای آزمون های آماری 05/0P< در نظر گرفته شد.

LD50/30 برای موش های صحرایی ویستار با وزن 10±160 گرم و سن 16 هفته، 641/6 گری بود که با آنالیز پروبیت محاسبه شد.

از این نتیجه می توان برای بررسی اثر محافظتی مواد طبیعی و داروهای شیمیایی در مقابل اشعه ایکس بر بدن استفاده کرد.