اثربخشی نمایش ‎درمانی بر شادکامی و امید به زندگی زنان سالمند ساکن در خانه سالمندان

سالمندان در معرض تنهایی و انزوا هستند و به دلیل ناتوانی های جسمی و ذهنی در موارد زیادی استقلال فردی شان تهدید می شود. مجموعه این شرایط به افت کیفیت زندگی و در نهایت کاهش شادکامی و امید به زندگی در سالمندان منجر می شود. در نتیجه، این مطالعه با هدف تعیین اثربخشی نمایش درمانی بر شادکامی و امید به زندگی زنان سالمند انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری کلیه زنان سالمند سراهای شهر قم در سال 1402 بودند که از میان آنان 30 نفر (65 تا 80 سال) با روش نمونه گیری در دسترس و با توجه به معیارهای ورود به مطالعه انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. گروه آزمایش 8 جلسه 90 دقیقه ای در جلسات نمایشدرمانی شرکت کردند و گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. محتوای جلسات برگرفته از دیدگاه مورنو در زمینه نمایش درمانی بود. شرکت کنندگان در پژوهش به پرسش نامه شادکامی آکسفورد و آزمون امید به زندگی اشنایدر پاسخ دادند. داده ها با روش تحلیل کوواریانس تک متغیری در نرم افزار SPSS نسخه 26 تحلیل شدند. نتایج نشان داد که نمایش درمانی منجر به افزایش معناداری شادکامی و امید به زندگی در گروه آزمایش شد (01/0>P). بر اساس نتایج توصیه می گردد که مشاوران و روان شناسان سرای سالمندی برای بهبود شادکامی و امید به زندگی در سالمندان از روش نمایش درمانی در کنار سایر روش ها استفاده نمایند.