تاثیر محلول پاشی با آهن و روی بر بهبود جذب عناصر غذایی، عملکرد دانه و کارایی مصرف آب در آفتابگردان در شرایط تنش خشکی

آزمایش به منظور بررسی اثر تنش خشکی و محلول پاشی عناصر آهن و روی بر خصوصیات زراعی آفتابگردان انجام شد.

روش پژوهش:

 آزمایش به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی فارس در سال 94-1393 اجرا شد. آبیاری در سه سطح (آبیاری پس از 60، 120 و180 میلی متر تبخیر از تشت تبخیر کلاس A) به عنوان کرت اصلی و محلول پاشی در چهار سطح (محلول پاشی با آب (شاهد)، سولفات آهن، سولفات روی و سولفات آهن + سولفات روی) به عنوان کرت های فرعی به کار برده شدند.

نتایج نشان داد که تاخیر در آبیاری از 60 به 180 میلی متر تبخیر باعث کاهش تعداد دانه در طبق، عملکرد دانه و زیستی به ترتیب به میزان 8/24، 5/37 و 30 درصد شد. در بین تیمارهای محلول پاشی، محلول پاشی با سولفات آهن + سولفات روی، تعداد دانه در طبق، وزن هزار دانه و عملکرد دانه را به ترتیب 1/24، 6/16 و 3/14 درصد نسبت به شاهد افزایش داد. تاخیر در آبیاری، کارایی مصرف آب را تا 9/50 درصد افزایش داد. برهمکنش رژیم آبیاری و محلول پاشی تاثیر معنی داری بر غلظت آهن برگ و دانه و غلظت روی برگ داشت به طوریکه با تاخیر در آبیاری، جذب عناصر غذایی کاهش یافت ولی محلول پاشی در شرایط تنش خشکی باعث افزایش جذب آهن و روی در آفتابگردان شد.

با توجه به این نتایج می توان اظهار داشت که از طریق محلول پاشی آهن و روی می توان از افت شدید عملکرد آفتابگردان در شرایط تنش خشکی جلوگیری نمود.