نانوذرات مغناطیسی اکسید آهن پوشیده شده با پلی اتیلن و طلا به عنوان حامل مناسب برای دوکسوروبیسن و تاثیر آن بر سلول سرطان پستان Mcf-7)

فناوری نانو همواره به دنبال ارایه راهکارهای نوینی جهت رسانش هدفمند داروهای شیمی درمانی به سلول های سرطانی است تا بدین وسیله کیفیت درمان سرطان را افزایش داده و عوارض جانبی داروهای شیمی درمانی را کاهش دهد. هدف از این مطالعه بارگذاری داروی ضدسرطان دوکسوروبیسین بر روی نانو ذرات مغناطیسی اکسیدآهن به منظور اثرگذاری روی سلول MCF-7، مورد ارزیابی فیزیکی - شیمیایی قرار گرفت.

این پژوهش یک مطالعه توصیفی _ تحلیلی است. در این پژوهش آزمایشگاهی ابتدا نانوذرات اکسید آهن با روش رسوبی سنتز شدند. سپس با پلی اتیلین ایمین و طلا پوشش داده شدند. بعد از بارگذاری داروی دوکسوروبیسین درون نانوذره مغناطیسی اکسید آهن، شاخصه های فیزیوشیمیایی نانوسامانه از منظر بازده درون گیری، پروفایل رهایش دارو در شرایط مشابه سلول های سالم و سرطانی، اندازه ،پتانسیل زتا و مورفولوژی تعیین گردید.

نانوحامل های مغناطیسی دارای قطر nm 90، پتانسیل زتا mV 66.7 می باشد. حداکثر رهایش دارو از نانوسامانه در شرایط C°37 ،PH=7.4 و C° 42، PH=5.4 و بعد از گذشت 48 ساعت، به ترتیب 48 درصد و 66 درصد بوده است بررسی های SEM نشان از مورفولوژی کروی و عدم وجود برهم کنش شیمیایی میان نانوسامانه و دارو بوده است. بررسی عملکرد نانوسامانه حکایت از افزایش سمیت دوکسوروبیسین کپسوله شده نسبت به دوکسوروبیسین آزاد در غلظت های مشابه بر رده سولی MCF_7 دارد.

نتایج این پژوهش نشان داد که سامانه نانوذره مغناطیسی اکسید آهن ضمن برخوداری از ویژگی های فیزیوشیمیایی مناسب، تغییری در ماهیت شیمیایی دارو ایجاد نمی کند و می تواند حاملی مناسب و نیمه هدفمند برای داروی ضد سرطانی دوکسوروبیسین باشد.