نقش سبک زندگی و سرمایه اجتماعی بر تاب آوری شهروندان کرمانشاهی در دوره بحران کرونا

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر سبک زندگی و سرمایه اجتماعی بر تاب آوری شهروندان کرمانشاهی در دوره بحران کرونا است. روش پژوهش ازنظر هدف، کاربردی و ازنظر روش، توصیفی از نوع پیمایشی بود. جامعه آماری آن را، کلیه افراد 15 ساله به بالای شهر کرمانشاه تشکیل می دادند که تعداد 384 نفر با روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. به منظور جمع آوری داده ها از پرسش نامه استفاده شده است. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون های ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون و تحلیل مسیر استفاده شد. ابزار اندازه گیری دارای اعتبار صوری است و از پایایی لازم برخوردار است و مقدار آلفای رفتارهای تاب آوری اجتماعی 826/0 است. یافته های پژوهش نشان می دهد که میانگین تاب آوری اجتماعی در جامعه موردمطالعه (12/3) است که نشان دهنده وضعیت متوسط تاب آوری اجتماعی در بین شهروندان کرمانشاهی در دوران کرونا است. در بین ابعاد تاب آوری اجتماعی، بعد پذیرش مثبت تغییر بیشترین میانگین (43/3) و بعد اعتماد به غرایز فردی دارای کم ترین میانگین (02/3) است. بین میزان سبک زندگی و سرمایه اجتماعی با میزان تاب آوری اجتماعی رابطه مثبت و مستقیم وجود دارد. هر چه میزان سرمایه اجتماعی و سبک زندگی بیشتر شود، میزان تاب آوری اجتماعی افزایش می یابد. ضریب تعیین برابر 358/0 است که نشان می دهد مجموعه متغیرهای مستقل، 8/35 درصد از واریانس و تغییرات تاب آوری اجتماعی را تبیین و پیش بینی می کنند. بالاترین تاثیر را سرمایه اجتماعی دارد. نتیجه این که پس برای افزایش میزان تاب آوری اجتماعی در جامعه بایستی به میزان سرمایه اجتماعی و ابعاد آن توجه کرد و ابعاد سرمایه شناختی و ساختاری را بهبود بخشید. همچنین آموزش راهبردهای سبک زندگی سالم جهت افزایش تاب آوری اجتماعی الزامی است.