کمال نهایی انسان در پرتو تحقق مدینه فاضله از منظر خواجه نصیرالدین طوسی

انسان به عنوان موجودی دارای سرشت اجتماعی و ذاتا به دنبال سعادت و کمال، نیازمند بستری مطلوب برای نیل به اهداف عالی خود است. مدینه فاضله، بهترین زمینه برای ظهور و بروز و به فعلیت رسیدن استعدادهای بالقوه در انسان برای نیل به کمالات والای انسانی است. خواجه نصیرالدین طوسی، (579-653 ق) فیلسوف و متکلمی اسلامی، با بهره گیری از منابع وحی و تعالیم دین مبین اسلام، در رابطه با نظریه مدینه فاضله، تبیینی ارایه کرده است. در حقیقت آنچه در منظومه فکری ایشان، در طرح مدینه فاضله ضرورت پیدا می کند، زیستن در پرتو حکومت حکیم است که موجبات سیر صعودی و در نهایت وصول به سعادت را فراهم می-آورد. پژوهش پیش رو با ژرف اندیشی در آثار محقق طوسی به تبیین چگونگی وصول به کمال انسانی در پرتو مدینه فاضله از نگاه ایشان، پرداخته، سپس نهادهای اصلی مدینه فاضله را در نگاه این حکیم، مورد مداقه قرار داده و نیز خصوصیات لازم برای یک زمامدار و حاکم در نگاه ایشان را استخراج نموده است. مدینه فاضله از منظر خواجه نصیرالدین طوسی، مستدیری شکل بوده و اهالی آن عاشقانه به دور معشوقشان که همان رهبر صاحب کمالات عالیه است می گردند. رویکرد این مقاله توصیفی تحلیلی بوده و یافته ها با استفاده از روش کتابخانه ای تدوین و سپس تحلیل شده اند.