رهیافتی بر شیوه های مردم داری در نهج البلاغه

از نظر اسلام و آیات قرآن «مردم» یکی از ارکان اساسی حکومت هستند و وحدت و همدلی بین مردم و دولت لازمه جامعه اسلامی است. با مطالعه ی منابع اسلامی، می توان به خوبی درک کرد که اسلام نه تنها بر جنبه های معنوی انسان، اخلاقیات، تقوای افراد و رابطه ی انسان با خدا تاکید داشته، بلکه عنایت زیادی به روابط اجتماعی میان مردم و اداره ی امور جامعه داشته است. مصداق بارز حکومت داری اسلامی، دوران هر چند کوتاه زمامداری امام علی (ع) است که ایشان بیشترین تلاش را در جهت همدلی و اعتماد متقابل بین مردم و دولت داشته است. حضرت برای رسیدن به این هدف، از راهکارها و شیوه هایی بهره جسته اند که آشنایی با آن ها می تواند جوامع اسلامی را برای تحقق مدینه فاضله یاری دهد. بدیهی است، بهترین راه برای آشنایی با نحوه حکومت داری و راهکارها و شیوه های ایشان برای همدل شدن مردم و دولت و تقویت اعتماد متقابل بین آنها بررسی سخنان، نامه ها و سفارش های آن حضرت در نهج البلاغه است. باتوجه به این که پژوهشگران مختلفی از منظر اخلاقی به این موضوع پرداخته اند، مقاله ی حاضر که با استفاده از روش اسنادی و با هدف آشنایی با مهم ترین راهکارهای تقویت اعتماد متقابل بین دولت و مردم از منظر حقوقی تدوین شده، تلاش شده است اهمیت «مردم داری» و «ارتباط با مردم» از منظر حضرت علی (ع) در قالب شیوه های مردم داری و اصول حاکم بر اصل مردم داری در نهج البلاغه مورد بررسی قرار گیرد تا پویندگان راستین راه آن امام بزرگوار بتوانند از این آموزه ها بهره مند شوند.