استرس اکسیداتیو و التهاب و کاهش بیان miRNA-149 در استریاتوم در مدل ایسکمیک-رپرفیوژن سکته مغزی در موش صحرایی

سکته مغزی ایسکمیک جزء علل اصلی مرگ و ناتوانی در جهان است. درمان ها با وجود پیشرفت ها هنوز هم به نتایج مطلوبی نرسیده است. ازآنجاکه میکروRNAها می توانند به عنوان کاندیدهای مطلوبی برای تشخیص و یا درمان سکته مغزی مورد بررسی قرار گیرند، در این تحقیق به بررسی تاثیر سکته مغزی ایسکمیک بر استرس اکسیداتیو، التهاب و بیان miRNA149-5p در ناحیه استریاتوم در مدل آسیب ایسکمیک-رپرفیوژن مغز موش صحرایی پرداخته شده است.

42 سر موش نر نژاد ویستار به دو گروه شم و ایسکمیک تقسیم شدند. سپس با استفاده از مدل انسداد شریان مرکزی مغز، ایسکمی مغزی در گروه مورد نظر ایجاد شد. پس از 24 ساعت، نقایص عصبی، ادم مغزی، نفوذپذیری سد خونی-مغزی، بیان miRNA149-5p و آنزیم های مرتبط با استرس اکسیداتیو و التهاب در ناحیه استریاتوم، مورد ارزیابی قرار گرفت. داده ها با استفاده از نرم افزارGraphPad Prism  و تست آماری تی غیرمزدوج مورد بررسی آماری قرار گرفتند.

نتایج این مطالعه نشان داد که سکته مغزی ایسکمیک باعث کاهش عملکرد عصبی و افزایش ادم مغزی و نفوذپذیری سد خونی-مغزی شد. از طرف دیگر منجر به افزایش سطح فاکتورهای اکسیدانی و التهابی و کاهش سطح فاکتورهای آنتی اکسیدانی در استریاتوم شد. همچنین مشاهده شد که سکته مغزی ایسکمیک تاثیر معنا داری بر کاهش بیان miRNA149-5p دارد.

این تحقیق نشان داد miRNA149-5p در موش های تحت سکته مغزی تغییر می کند. این یافته ممکن است به درک بهتر در روش های درمانی و تشخیص سکته مغزی کمک کند.