به کارگیری ابزار تصمیم گیری راهبرد کمی در تدوین مدیریت راهبردی حوزه آبخیز (مطالعه موردی: حوزه آبخیز محمدآبادگنبکی، استان کرمان)

امروزه الگوهای جدید برنامه ریزی در سطح حوزه آبخیز به منظور اجرای طرح های مشارکتی جایگاه ارزشمند یافته است. برنامه ریزی در حوزه های آبخیز با مشارکت و شریک قراردادن ذی نفعان منطقه در روند تهیه و اجرای طرح ها می تواند گامی موثر در افزایش پایداری منطقه باشد. رویکردهای مشارکتی باید کاملا در راستای دانش، تجربیات، ارزش ها و منافع ذی نفعان مختلف باشد. این مطالعه با هدف بهره گیری از ادراک و رویکردهای ساکنان حوزه آبخیز محمدآبادگنبکی کرمان به منظور یافتن راهبردهای بهینه مدیریت حوضه برنامه ریزی شده است. مطالعه پیش رو، اهمیت و ضرورت تحلیل SWOT را برای ترکیب ترجیحات ذی نفعان در فرآیند تصمیم گیری نشان می دهد. پژوهش حاضر در سه مرحله، فهرست نمودن عوامل درونی (نقاط قوت-ضعف) و بیرونی (فرصت و تهدید)، تهیه ماتریس ارزیابی عوامل داخلی (IFE) و خارجی (EFE) و تهیه ماتریس برنامه ریزی راهبردی کمی (QSPM) انجام شده است. نتایج حاصل نشان داد که قطب تولید مرکبات و خرمای مضافتی کشور با وزن 444/0، وجود کانون های گردوغبار در منطقه با وزن 198/0، توانمندی تولید برق از سد نسا با وزن 384/0 و اقتصادی تک بعدی مبتنی بر تولید خرما با وزن 247/0 به ترتیب مهم ترین نقاط قوت، ضعف، فرصت و تهدید منطقه است. توان بالقوه بالای منطقه در ایجاد کارگاه های زودبازده تجاری با توجه به شرایط موجود از طریق امکان پرورش زنبور عسل با وجود مرکبات، امکان احیای صنایع دستی، افزایش تولیدات کشاورزی و گیاهان دارویی، ایجاد گلخانه با کشت آب کشت و پرورش ماهی، امکان احیای صنعت دام پروری، فراهم کردن مراکز بسته بندی و فرآوری خرما و مرکبات، مهم ترین راهبرد در زمینه فراهم نمودن بازار کار برای جوانان، کاهش فقر اقتصادی و مهاجرت ساکنین را به دنبال دارد.