تعیین اثربخشی بازی درمانی در پرخاشگری کودکان مبتلابه اختلال نافرمانی مقابله ای

از ویژگی های بارز اختلال نافرمانی مقابله ای ضدیت، پرخاشگری و بیش جنبشی است، این کودکان در رفتارهای ارتباطی خود با والدین و اطرافیان به شدت پرخاشگر هستند و دایم حالت حمله به خود می گیرند؛ بنابراین هدف مطالعه حاضر تعیین اثربخشی بازی درمانی در پرخاشگری کودکان مبتلابه اختلال نافرمانی مقابله ای بود.

پژوهش حاضر نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون - پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری تمامی کودکان پایه دوم ابتدایی مبتلابه نافرمانی مقابله ای آموزش و پرورش ناحیه یک بندرعباس در سال تحصیلی 1402-1401 بودند ، 30 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جای دهی شدند (هر گروه 15 نفر). ابزار گردآوری اطلاعات شامل پرسش نامه های فرم والدین علایم مرضی کودک گادو و اسپرافکین (2002) و سیاهه رفتاری آخنباخ (1991) بودند. گروه آزمایش در 8 جلسه 60 دقیقه ای درمان بازی درمانی نل (2015) توسط پژوهشگر قرار گرفتند، اما گروه گواه هیچ آموزشی دریافت نکردند، پس از پایان آموزش پس آزمون گرفته شد. جهت تحلیل آماری داده ها از میانگین، انحراف معیار و آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره با نرم افزار SPSS نسخه 22 در سطح معنی داری 05/0=α استفاده شد.

نتایج نشان داد که در پس آزمون پس از تعدیل نمرات پس آزمون بر روی نمرات پیش آزمون میانگین نمرات پرخاشگری گروه آزمایش نسبت به گروه گواه به طور معنی داری کاهش پیدا کرد (001/0>p).

بر اساس نتایج پژوهش، از بازی درمانی به عنوان درمان مکمل در کنار سایر روش های درمانی برای بهبود پرخاشگری و وضعیت روان شناختی دانش آموزان اختلال نافرمانی مقابله ای استفاده شود.