فراوانی هیپوگنادیسم و برخی عوامل مرتبط با آن در مردان مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به بیمارستان علی ابن ابی طالب (ع) رفسنجان در سال 1400: یک مطالعه توصیفی

هیپوگنادیسم، عارضه ای شایع در مردان مبتلا به دیابت نوع دو است. مطالعه حاضر با هدف تعیین فراوانی هیپوگنادیسم و برخی عوامل مرتبط با آن در مردان مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به کلینیک غدد بیمارستان علی ابن ابی طالب(ع) رفسنجان در سال 1400 انجام شد.

در این مطالعه توصیفی، 111 مرد مبتلا به دیابت نوع دو بررسی شدند. پس از تکمیل پرسش نامه، اندازه گیری فشارخون و دورکمر، 10 سی سی خون ناشتا جهت سنجش سطح سرمی تستوسترون کل (Total Testosterone; TT)، هورمون محرک فولیکولی (Follicle-Stimulating Hormone; FSH)، هورمون لوتیینیزه کننده (Luteinizing Hormone; LH)، هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1c) گرفته شد. داده ها با آزمون های مجذورکای، t مستقل، همبستگی Pearson و رگرسیون لجستیک تجزیه و تحلیل شدند.

میانگین و انحراف معیار سن بیماران 62/10±61/58 سال بود. تعداد 26 بیمار (42/23 درصد) دارای هیپوگنادیسم بودند. با افزایش شاخص توده بدنی، سطح TT (034/0=P)، LH (008/0=P) و FSH (028/0=P) به طور معنی داری کاهش، با افزایش HbA1c، سطح TT (035/0=P)، LH (004/0=P) و FSH (001/0=P) و با افزایش فشارخون سیستولیک، سطح LH (025/0=P) و با افزایش سن، سطح LH و FSH (001/0>P)، به صورت معنی داری افزایش و با افزایش دور کمر، سطح TT (006/0=P)، LH و FSH (001/0>P) به طور معنی داری کاهش یافت. میانگین سطح TT (011/0=P)، LH (017/0=P) و FSH (014/0=P)، در افراد مصرف کننده دارو به طور معنی داری بیشتر بود.

با افزایش دور کمر، مدت بیماری و هورمون محرک فولیکولی، شانس ابتلاء به هیپوگنادیسم بیشتر شده است. پیشنهاد می شود مسیولین بهداشتی، اقدامات پیشگیرانه لازم از جمله افزایش آگاهی جامعه مردان را انجام دهند.