انسان شناسی عرفانی از منظر مولانا

مولانا از عرفای نامدار ایرانی است. وی در آثار خویش، اهمیت خاصی برای شناخت ماهیت و چیستی انسان و سرنوشت او قایل است. پژوهش حاضر با روش توصیفی- تحلیلی، به بررسی و تحلیل انسان‏شناسی مولانا می‏پردازد. این پژوهش نشان می‏دهد که مولانا برای انسان در نظام هستی، جایگاه خاصی قایل بوده است. انسان را غایت خلقت می‏داند که می‏تواند با انتخاب راه ضلالت، سقوط کند و تا اسفل السافلین برود و خود را به دست خود در چاهی سرنگون سازد که قعرش ناپیداست. همچنین می تواند به ملکوت اعلی صعود کند و از همه موجودات فراتر رود. در این مرحله است که آدمی مظهر خداوند متعال می شود. به‏عبارتی در دیدگاه وی، در این قالب خاکی، حقیقتی نهفته است که از همه حقایق الواح و ارواح، آگاه است و علل این شرافت و برتری را وجود نفخه‏ الهی در انسان می‏داند.