تاثیر مدل های ارزیابی پویا بر اضطراب شنیداری و گفتاری در زبان دوم

کاستن از اضطراب در یادگیری زبان خارجی از دیرباز یکی از نگرانی های بسیاری از معلم ها بوده است. پژوهش کنونی به بررسی اثرات سه مدل ارزیابی پویا بر اضطراب شنیداری و گفتاری زبان خارجی متمرکز بود. شرکت کنندگان در پژوهش تعداد 120 فراگیر زبان انگلیسی ایرانی سطح پیش میانی در آموزشگاه زبانی در قزوین، ایران بودند. زبان آموزان به طور تصادفی در چهار گروه (سه گروه آزمایشی و یک گروه کنترل) قرار گرفتند. پیش از آغاز آموزش، همگونی زبان آموزان به لحاظ سطح بسندگی با آزمون بسندگی آکسفورد کنترل شد. سپس پرسشنامه های اضطراب شنیداری و گفتاری به عنوان پیش آزمون به هر چهار گروه داده شد. آن گاه، به مدت 10 جلسه، زبان آموزان گروه اول آموزش شنیدار و گفتار خود را با رویکرد سنجش قابلیت یادگیری بودلف دریافت نمودند؛ درحالی که گروه دوم با رویکرد گاتکس لرنست؛ گروه سوم با رویکرد آزمون-محدودیت ها مورد ارزیابی قرار گرفتند. درنهایت، گروه کنترل به صورت سنتی و معلم محور مورد آموزش قرار گرفت. در جلسه دوازدهم، همان پرسشنامه ها به عنوان پس آزمون به همه گروه ها داده شد. داده های به دست آمده با به کارگیری فرایند آماری تحلیل کوواریانس مورد پردازش قرار گرفت. پس از در نظر گرفتن تفاوت های اولیه، در اضطراب شنیداری و گفتاری گروه ها در پس آزمون مختلف تفاوت معنا داری به دست آمد. بر اساس یافته ها، گروه هایی که بر اساس آزمون-محدودیت ها و لرنست مورد ارزیابی قرار گرفته بودند در پیش آزمون اضطراب شنیداری و گفتاری کمتری داشتند. چنین نتیجه گیری می شود که به کارگیری مدل های ارزیابی پویا می توانند اضطراب شنیداری و گفتاری زبان آموز را کاهش و تولید زبانی آن ها را افزایش دهند. این یافته ها می توانند کاربردهای مهمی برای زبان آموزان، معلم ها و طراحان مطالب درسی داشته باشد.