رابطه ساختاری خودکنترلی و بی صداقتی تحصیلی: نقش واسطه ای اهمال کاری تحصیلی

بی صداقتی تحصیلی به هرگونه رفتار نادرست در امور و تکالیف تحصیلی اطلاق می شود که پدیده ای نگران کننده و با پیامدهای منفی بسیار است. کارشناسان به منظور جلوگیری از این پیامدها، به بررسی عوامل مرتبط و تاثیرگذار بر بی صداقتی تحصیلی پرداخته اند. خودکنترلی و اهمال کاری تحصیلی به عنوان پیشایندهای بی صداقتی تحصیلی در این پژوهش مورد بررسی قرار گرفت. پژوهش از نوع همبستگی و ابزار های مورد استفاده، پرسش نامه خودکنترلی تانجنی، بامیستر و بونه (2004)، پرسش نامه بی صداقتی تحصیلی مک کابی و تروینو (1997) و پرسش نامه اهمال کاری سولومون و راثبلوم (1984) بود. روابط بین سازه های مدل پیشنهادی با استفاده از روش مدل یابی معادلات ساختاری در نرم افزار AMOS ویراست 24 تحلیل شد. جامعه آماری شامل کلیه دانش‏آموزان مقطع متوسطه دوم شهرستان اسکو در سال تحصیلی 1401-1400 با تعداد نمونه 380 نفر بود. شاخص های برازندگی الگوی پیشنهادی مطابق با ملاک های مطرح شده توسط میرز، گامست و گارینو (2006) حاکی از برازش قابل قبولی با داده ها بود. نتایج نشان داد خودکنترلی بر اهمال کاری تحصیلی و بی صداقتی تحصیلی اثر مستقیم و معنادار دارد. ضمن اینکه اهمال کاری تحصیلی نیز دارای اثر مستقیم و معنادار بر بی صداقتی تحصیلی است. همچنین اهمال کاری تحصیلی در رابطه بین خودکنترلی و بی صداقتی تحصیلی دانش آموزان نقش واسطه ای ایفا می نماید. بر این اساس پیشنهاد می شود متولیان عرصه تعلیم و تربیت، برنامه هایی در راستای ارتقاء مهارت های خودکنترلی دانش آموزان در نظر گیرند.