بررسی جایگاه سبک زندگی دنیوی در نهج البلاغه و آثار خواجوی کرمانی

در آثار خواجوی کرمانی، همواره شاهد سیمای ناخوشایند و فریبکار دنیا هستیم. این نگرش، با آن چه در مکتب های عرفانی مشاهده می شود، همسو است؛ اما آنچه مخاطب را به بازنگری این نگرش فرا می خواند، همسویی غیر  قابل انکاری است که دیدگاه مطرح شده در آثار خواجو را به نحوه مطرح شدن دنیا در نهج البلاغه پیوند می زند. آن چه در  نهج البلاغه درباره دنیا روایت شده، بیانگر طرد و نکوهش آن از جانب مولای متقیان است، نگرشی که در قرآن، کتاب آسمانی مسلمانان، بدان شدت، به آن پرداخته نشده است و البته این به معنای مغایرت اندیشه ی امام علی(ع) با تعالیم قرآن نیست؛ بلکه اقتضای شرایط اجتماعی است که امام را به نگارش چنین دیدگاهی سوق داده است. در این مقاله برآنیم تا نگرش علی (ع) در نهج البلاغه را با دنیاگریزی در آثار خواجوی کرمانی تطبیق دهیم. این مقاله به شیوه توصیفی - تحلیلی و و با روش کتابخانه ای انجام خواهد شد. هدف از انجام تحقیق بررسی همسانی ها و ناهمسانی های نگاه خواجوی کرمانی در آثارش به دنیا با نگرش نهج البلاغه به دنیا خواهد بود. پرسش اصلی تحقیق این است که دنیاگریزی در آثار خواجوی کرمانی تا چه حد تحت تاثیر نهج البلاغه بوده است. نتایج تحقیق نشان می دهد خواجوی کرمانی که با نهج البلاغه و کلام علی (ع) آشنا بوده است همانند او دنیا را بی ارزش، فریبنده، ناپایدار و ظلمانی توصیف می کند و از دل بستن به آن نهی می کند.