مقایسه اثر آنی دو روش کینزیوتیپ مهاری و تحریکی در مقابل تمرین کششی تسهیل عصبی_ عضلانی گیرنده های عمقی (PNF) بر طیف فرکانس عضلات همسترینگ تکواندوکاران زن

تیپینگ یک اندام مثل یک آتل کشسان است که از بروز آسیب ها جلوگیری می نماید. تمرینات کششی PNF انعطاف پذیری عضلات را افزایش می دهد. هدف مطالعه حاضر مقایسه اثر آنی دو روش کینزیوتیپ مهاری و تحریکی در مقابل تمرین کششی تسهیل عصبی- عضلانی گیرنده های عمقی (PNF) بر طیف فرکانس عضلات همسترینگ تکواندوکاران زن بود.

جهت برآورد حجم نمونه از نرم افزار G* POWER استفاده شد. در این مطالعه نیمه تجربی 15 آزمودنی زن  تکواندوکار به طور در دسترس انتخاب شدند. معیارهای ورود به تحقیق شامل دامنه سنی 15-25 سال، داشتن سابقه در رشته تکواندو حداقل 2 سال بود. معیارهای خروج از تحقیق نیز داشتن سابقه آسیب در اندام تحتانی، استفاده از کینزیوتیپ یا تمرین PNF طی 2 سال گذشته بود. تمام مراحل پژوهش حاضر به لحاظ اخلاقی بر طبق اعلامیه هلسینکی انجام شد.آزمودنی ها در چهار شرایط (بدون نواربندی و تمرین کششی، با نواربندی تحریکی، با نواربندی مهاری، بعد از تمرین کششی PNF) حرکت دولیوچاگی را اجرا کردند. یک سیستم 8 کاناله بی سیم جهت ثبت فعالیت الکتریکی عضلات همسترینگ طی حرکت دولیوچاگی استفاده شد. تحلیل آماری توسط آزمون آنالیز واریانس با اندازه های تکراری انجام شد. سطح معناداری برابر 05/0 بود.  

نتایج نشان داد که فرکانس فعالیت عضله دوسر رانی در شرایط بدون نواربندی و تمرین با شرایط نواربندی مهاری (032/0) p=و شرایط بدون نواربندی و تمرین با شرایط نواربندی تحریکی(034/0) p=طی مرحله رفت حرکت دولیوچاگی اختلاف معناداری دارد.

نتایج نشان داد که فرکانس فعالیت عضله دوسررانی با نواربندی مهاری و تحریکی نسب به شرایط بدون نواربندی و تمرینPNF افزایش یافته، لذا زمانی که فرکانس عضله بیشتر شود در طولانی مدت باعث تقویت عضله می شود درنتیجه در اثر تقویت عضله احتمال آسیب عضله نیز کاهش می یابد.