مقایسه کدورت کپسول خلفی عدسی پس از کارگذاری لنز داخل چشمی آکریلیک آب دوست و PMMA

تعیین میزان کدورت کپسول خلفی (PCO) متعاقب کارگذاری لنزهای داخل چشمی یک قطعه ای از نوع آکریلیک آب دوست با لبه اپتیکی قایمه و PMMA با لبه اپتیکی گرد و مقایسه آن بین دو لنز.
روش پژوهش: این مطالعه به روش کارآزمایی بالینی تصادفی شده بر روی 74 چشم از 74 بیمار مبتلا به آب مروارید سنی در بیماران بالای 50 سالی که مشکل چشمی دیگری نداشتند، انجام شد. برای بیماران به طور تصادفی لنزهای اکریلیک آب دوست یا PMMA کارگذاشته شد. جراحی ها به روش فیکوامولسیفیکیشن استاندارد و توسط یک جراح (ح.م.ر) انجام شدند. همه بیماران حداقل 9 ماه پیگیری شدند. اندازه گیری PCO براساس ارزیابی رتروایلومینیشن در معاینه با اسلیت لمپ و بهترین دید اصلاح شده (BCVA) صورت گرفت. قطر کپسولورکسیس، التهاب چشم طی 2 هفته بعد از عمل و میزان PCO و BCVA در 6 ماه و 9 ماه بعد از عمل، اندازه گیری بین دو لنز مقایسه شدند. از آزمون های آماریMann-Whitney وt-test برای تحلیل آماری استفاده شد.
از 74 بیماری که وارد مطالعه شدند، 56 بیمار شامل 28 نفر درهر گروه، دارای پیگیری و ارزیابی کامل بودند. متوسط سن بیماران67.6±7.7 سال بود. PCO بارز از نظر بینایی (درجه 3 یا 4) در 6 ماه بعد از عمل، در 2 بیمار از گروه آکریلیک (7.1 درصد) و 8 بیمار از گروه PMMA (28.6 درصد) (P=0.001) و در 9 ماه بعد از عمل، در 4 بیمار از گروه آکریلیک (14.3 درصد) و 11 بیمار از گروه PMMA (39.3 درصد) (P=0.04) وجود داشت. کپسولوتومی با لیزر یاگ در یک چشم از گروه آکریلیک (3.6 درصد) و 3 چشم از گروه PMMA (10.7 درصد) انجام شد (P=0.61). هیچ ارتباط معنی داری بین سن یا قطر کپسولورکسیس با PCO، در گروه ها و در مجموع وجود نداشت.
لنزهای آکریلیک آب دوست با لبه اپتیکی قایمه نسبت به لنزهای PMMA با لبه اپتیکی گرد، PCO کم تری ایجاد می کنند که می تواند مربوط به جنس و یا طراحی آنها باشد.