مقایسه بی حسی موضعی به روش پارابولبار با استفاده از کانولای داخل سیاهرگی و به روش رتروبولبار در عمل جراحی آب مروارید

مقایسه بی حسی موضعی به روش پارابولبار (زیرتنونی) و بدون استفاده از سوزن با بی حسی موضعی به روش رتروبولبار، از نظر اثربخشی و امنیت، درعمل جراحی آب مروارید به روش خارج کپسولی.
روش پژوهش: یک مطالعه آینده نگر تصادفی شده نیمه کور بر روی 66 چشم از 66 بیمار مبتلا به آب مروارید سنی کاندید عمل جراحی آب مروارید به روش خارج کپسولی+ کارگذاری لنز داخل چشمی انجام شد. بی حسی موضعی در 35 بیمار به روش رتروبولبار و در 31 بیمار به روش پارابولبار (زیر تنونی) انجام شد. بلافاصله قبل از تزریق و در فواصل 1،5، 15 و 30 دقیقه پس از تزریق اندازه گیری شد و با سه درجه بیان گردید. میزان درد با نشان دادن خط کش 10 درجه ای به بیمار (بلافاصله پس از تزریق)، سنجیده شد. بی حسی موضعی به روش پارابولبار توسط کانولای داخل سیاهرگی شماره 22 از جنس پلی تترافلورواتیلن (PTFE) و طول 25 میلی متر انجام شد.
آکینزی در زمانهای 1،5، 15 و 30 دقیقه پس از تزریق، در گروه پارابولبار به طور معنی داری بهتر (کامل تر) از گروه رتروبولبار بود. فشار داخل چشمی در زمانهای 1، 5، 15 و 30 دقیقه پس از تزریق به طور معنی داری در گروه پارابولبار بالاتر از گروه رتروبولبار بود. درد حین تزریق تفاوت معنی داری بین دو گروه نداشت. عوارض عمده ای در جریان مطالعه مشاهده نشد. ورم ملتحمه (کموزیس) در 32 درصد موارد و خون ریزی در محل پریتومی در 95 درصد موارد، عوارض مشاهده شده در گرو پارابولبار بودند که مشکلی حین عمل ایجاد نکردند.
در بی حسی موضعی به روش پارابولبار نسبت به روش رتروبولبار، آکینزی سریعتر و کامل تر ایجاد می شود. این روش سبب افزایش بیشتر فشار چشم می گردد که باید در بیماران دارای اختلال جریان خون چشم، درنظر گرفته شود. روش پارابولبار بدون استفاده از سوزن، روشی با کارآیی و ضریب ایمنی بالا در جراحی آب مروارید است.