فراوانی آنتی ژن های لکوسیتی در بیماران دیابتی وابسته به انسولین در اراک

دیابت وابسته به انسولین یا دیابت نوع 1 جزء بیماری های خود ایمن می باشد. فاکتورهای ژنتیکی از جمله برخی از ژن های کد کننده آنتی ژن های لکوسیتی در استعداد ابتلا به آن دخالت دارند. البته ارتباط بین دیابت و نوع آنتی ژن های لکوسیتی، به جمعیت (نژاد) مورد مطالعه بستگی دارد. هدف از این مطالعه تعیین آنتی ژن های لکوسیتی است که در استعداد ابتلا به دیابت وابسته به انسولین در جمعیت این منطقه جغرافیایی (اراک) نقش دارند.
در این مطالعه توصیفی که در آن از روش نمونه گیری آسان استفاده شده است، فراوانی آنتی ژن های لکوسیتی کلاس I وII در سال 1382 در31 بیمار مبتلا به دیابت وابسته به انسولین (مراجعه کننده به کلینیک دیابت بیمارستان ولیعصر اراک) و 57 فرد سالم با زمینه نژادی و جغرافیایی مشابه، با روش میکرولیمفوسیتوتوکسیسیتی مورد بررسی قرار گرفت.
نتایج نشان داد که فراوانی آنتی ژن های لکوسیتی (P<0.04) A2، (P<0.05) B21، (P<0.01) DR3 و (P<0.01) DQ2 در بیماران مبتلا به دیابت وابسته به انسولین در مقایسه با گروه کنترل به طور معنی داری بیشتر است. در مقابل فراوانی آنتی ژن های (P<0.04) DR2، (P<0.05) DR2 و (P<0.05) B53 در گروه کنترل بیشتر از بیماران دیابتی بود.
بین بروز آنتی ژن های لکوسیتی A2، A3، B21، DR3 و DQ2 و استعداد ابتلا به دیابت به طور مستقل ارتباط مثبت وجود دارد و خطر نسبی ابتلا به دیابت در افراد واجد این آنتی ژن ها بالا است. آنتی ژن های DR2، DR7 و B53 ممکن است در جلوگیری از ابتلا به دیابت وابسته به انسولین در جامعه مورد مطالعه دخالت داشته باشند.