بررسی رابطه بیان مفرط آنزیم تیمیدیلات سنتازو جهش P53 با پاسخ درمانی در مبتلایان به سرطان رکتوم پیشرفته تحت شیمی پرتو درمانی نئواجووانت

پژوهش حاضر با توجه به شیوع سرطان رکتوم و عوارض شناخته شده آن و اهمیت اثر عوامل زیستی بر پاسخ درمانی و وجود گزارش هایی مبنی بر نقش بیان مفرط آنزیم تیمیدیلات سنتاز (TS) با پاسخ درمانی در مبتلایان به سرطان رکتوم با گسترش موضعی، در بیمارستان امام حسین تهران در سال های 83-1382 انجام شد.
این تحقیق به صورت هم گروهی بر روی 9 بیمار با بیان مفرط آنزیم تیمیدیلات سنتاز (مورد) و 11 بیمار با مقادیر طبیعی این آنزیم (شاهد) انجام گرفت. تشخیص سرطان رکتوم بر پایه گزارش آسیب شناسی مسجل شد و کلیه بیماران از نظر مرحله بندی اولیه و نوع درمان مشابه بودند. بیماران به مدت 5-6 هفته تحت درمان نئواجوانت شیمی پرتو درمانی قرار گرفتند و پس از گذشت 8-6 هفته از خاتمه درمان عمل جراحی رادیکال صورت گرفت. بیان مفرط آنزیم تیمیدیلات سنتازو جهش p53 در نمونه برداری اولیه از طریق آزمون IHC به صورت مثبت یا منفی تعیین شد. سپس ارتباط آن با نتایج پاتولوژیک بعد از عمل و وضعیت اسفنکتر آنال دو گروه بررسی شد و با آزمون دقیق فیشر مورد قضاوت آماری قرار گرفت و RR و AR این روابط تعیین شد.
تحقیق بر روی 9 بیمار گروه مورد و 11 بیمار گروه شاهد انجام گرفت. میزان پاسخ درمانی در افرادی دارای آنزیم طبیعی 44.4 TS درصد و افراد دارای بیان مفرط این آنزیم 9.1 درصد بود (p<0.09).
به نظر می رسد که بیان مفرط آنزیم تیمیدلات سنتاز با نتیجه مثبت درمان نئواجووانت در سرطان رکتوم پیشرفته به صورت کاهش مرحله تومور و حفظ اسفنکتر آنال ارتباط دارد. بهتر است ضمن بررسی عامل بیان مفرط آنزیم TS تحقیق روی تعداد نمونه های بیشتر و با طراحی دقیق تری انجام گیرد.