بررسی مواد مصرف ایمونوگلوبولین داخلی وریدی و عوارض ناشی از آن در بابل طی سالهای 83-78

ایمونوگلوبولین داخل وریدی برای درمان افرادی که قادر به تولید آنتی بادی نیستند و بیماری های خود ایمنی مورد استفاده قرار می گیرد. تزریق ایمونوگلوبولین داخل وریدی ندرتا همراه با واکنشهای نامطلوب می باشد که بیشتر تحت تاثیر سرعت تزریق می باشد. این مطالعه با هدف تعیین اندیکاسیون ها و عوارض ناشی از مصرف ایمونوگلوبولین داخل وریدی انجام شد.
این مطالعه توصیفی – تحلیلی بر روی 265 بیمار بستری شده نیازمند تزریق ایمونوگلوبولین داخل وریدی در بیمارستان اطفال امیرکلا از مهرماه 78 لغایت خرداد 1383 انجام شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شد و برای مقایسه عوارض دارو بر اساس سن و سرعت تزریق دو دو جنس از تست t و chi-square و fisher exact استفاده گردید.
در این مطالعه 265 بیمار با 871 تزریق شرکت داشتند که 131 نفر (49.4%) مذکر و 134 نفر (50.6%) مونث بودند. 2 بیمار (0.7%) دچار آنمی همولیتیک اتوایمیون، 1نفر (0.3%) آتاکسی تلانژکتازی، 9 بیمار (3.4%) تشنج مقاوم به درمان، 2 بیمار (0.7%) سندرم گین باره، 83 بیمار (31.3%) پورپورای ترومبوسیتوپنیک ایمیون، 46 بیمار (17.3%) کاوازاکی، 51 بیمار (19.2%) نقص ایمنی، 72 بیمار (27.1%) نوزادان نارس بودند. در بین افراد مورد مطالعه 17 تزریق (1.95%) دچار عارضه شدند که در 14 بیمار (82.5%) خفیف، در 2 بیمار (11.7%) متوسط و در یک بیمار (5.8%) شدید بوده است. ایجاد عوارض در دو جنس یکسان بود اما با سرعت تزریق ارتباط معنی دار داشت (P<0.05).
شایعترین علت مصرف ایمونوگلوبولین داخل وریدی پورپورای ترومبوسیتوپنیک ایمیون است و ایجاد عوارضی که اکثرا خفیف بودند با سرعت تجویز دارو ارتباط داشتند.