فرسودگی شغلی و علل آن در پرستاران بالینی شاغل در بیمارستانهای وابسته به دانشگاه علوم پزشکی بابل (1383)

فرسودگی شغلی یکی از مشکلاتی است که درمیان پرستاران به میزان زیادی مشاهده می شود و می تواند تاثیرات سویی بر مراقبت از بیمار، سلامت جسمی – روانی پرستار و هزینه های پرسنلی و درمانی بجا گذارد. هدف از این مطالعه به منظور تعیین شیوع فرسودگی شغلی و علل آن در پرستاران بالینی شاغل در بیمارستانهای وابسته به دانشگاه علوم پزشکی بابل انجام شد.
جامعه مورد پژوهش کلیه پرسنل پرستاری شاغل در بیمارستانهای دانشگاه علوم پزشکی بوده و اطلاعات با استفاده از پرسشنامه ای که شامل 11 سوال در مورد مشخصات فردی، 40 سوال مربوط به فرسودگی شغلی گلدارد و 20 سوال در مورد علل فرسودگی شغلی بود، جمع آوری گردید (280 نفر). طبقه بندی نمرات فرسودگی شغلی گلدارد به این قرار می باشد که نمرات (80-40) میزان فرسودگی شغلی در حد خیلی کم، (120-81) در حد کم، (200-121) در حد زیاد و (280-201) در حد خیلی زیاد می باشد.
30.7 از افراد مورد مطالعه فرسودگی شغلی کم، 68.6% فرسودگی شغلی زیاد و 0.7% فرسودگی شغلی خیلی زیاد داشتند. همچنین افراد شاغل در بیمارستان کودکان (82.9%) بالاترین میانگین فرسودگی شغلی را کسب نمودند. بین میزان فرسودگی شغلی با سابقه کار (P=0.03) و سن نمونه های پژوهشی (p=0.01) ارتباط معنی دار وجود داشت. بیشترین علل فرسودگی شغلی شامل پایین بودن حقوق و مزایا (93.9%)، عدم حمایت اجتماعی (85.5%)، عدم حمایت مدیران (85%)، عدم امنیت شغلی (84%)، ساعات کار زیاد (83.3%) بودند.
با توجه به شناخت علل فرسودگی شغلی در این مطالعه باید مسوولین امور شرایطی فراهم آورند تا با افزایش حقوق، کاهش ساعات کاری، تنظیم برنامه های تفریحی، برگزاری کار گروهی در جلسات، تشکیل کلاسهای ورزشی، کارگاه آموزش روش های مقابله با تنش های روانی از فشارهای روانی پرسنل پرستاری کاسته شود.