سرمایه اجتماعی: رویکردی نو در سازمان

سرمایه اجتماعی واقعا" ایده نویی نیست، شرایطی که موجب شده است این مفهوم به گونه ای مطرح شود تا مردم به آن فکر کنند و اهمیت و فایده آن را تشخیص دهند، نو است. سرمایه اجتماعی به عنوان روابطی که افراد با هم ایجاد می کنند در دهه 1990 مفهوم مهمی شد، و در رشته های علوم اجتماعی مورد توجه قرار گرفت. با زمینه مساعدی که از وجود مباحث اجتماعی در حوزه سازمان و مدیریت از گذشته وجود داشته، بررسی سرمایه اجتماعی در این محدوده و استفاده از آن در مطالعات سازمانی به سرعت افزایش یافته است. سرمایه اجتماعی سازمانی، به عنوان منبع ناشی از روابط اجتماعی درون سازمان تعریف می شود که از طریق گرایش به هدف جمعی و اعتماد مشترک سطوح اعضا مشخص شده است. سرمایه اجتماعی به عنوان ویژگی جمعی، محصول فرعی فعالیت های سازمانی دیگری است که مکمل عمل جمعی محسوب می شوند، و به عنوان پدیده های مدیریتی دارای ویژگی های اعتماد، هنجارها، ارزش ها و رفتارهای مشترک، ارتباطات، همکاری، تعهد متقابل، شناخت متقابل و شبکه ها است. علت توجه سازمان ها به سرمایه اجتماعی در سال های اخیر؛ اهمیت سازمان بر مبنای دانش، و رشد اقتصادی شبکه ای شده، می دانند. سرمایه اجتماعی بنابر ماهیت خود می تواند مزایا و معایبی برای سازمان داشته باشد، و توسعه سرمایه اجتماعی مستلزم درک هزینه ها و منافع نسبی ناشی از آن است که توجه به آن برای مدیران علاقه مند به سرمایه گذاری در این حوزه ضروری است. هدف این مقاله معرفی مفهوم سرمایه اجتماعی و تبیین علت توجه سازمان ها به آن است.