واژه های دخیل فارسی در روسی

زبان های ایرانی و اسلاوی عضو خانواده زبان های هندو اروپایی و دارای وجوه اشتراک و همانندی های ساختاری و واژگانی اند. با این همه، درباره ماهیت و خاستگاه مشترک این دو گروه زبانی نظریه واحدی وجود ندارد. به نظر تروباچف (TRUbACHEV 1992, II, p. 23)، برخورد ایرانیان و اسلاوها به نیمه نخست هزاره اول قبل از میلاد باز می گردد. قوم اسلاو، در برخورد با سکاها و احتمالا هند و آریایی ها در منطقه دانوب، عناصری از اقوام ایرانی را به عاریت گرفت (TRUbACHEV 1983, pp. 249-250) که از جمله آنها می توان به زبان اشاره کرد. واژه های مشترک زبان ها حاکی از واقعیات گوناگون اند؛ از جمله خویشاوندی یا اشتراک در کهن الگوها، اشتراک در وضع، مشابهت الگویی از ریشه ای واحد و با عناصر ساختاری واحد، وام گیری مستقیم یا از طریق زبان واسط. ضمنا شباهت صوری واژه ها همواره دال بر هم ریشه بودن آنها نیست و چه بسا تصادفی باشد.
در تعامل زبان های خویشاوند در دوران کهن، احتمال دارد، علاوه بر وام گیری واژگانی، واژه بومی، تحت تاثیر زبان دیگر، تغییر شکل آوایی یا معنایی پیدا کرده باشد. از این رو، در بررسی واژه های مشترک دو یا چند زبان، پژوهشگران برداشت های متفاوتی دارند. گاه واژگان مشترک را واژه های بومی خویشاوند و بازمانده میراث کهن یا واژه های قرضی از خاستگاه های گوناگون، که مستقیما یا به واسطه وارد زبان شده اند، تلقی می کنند. بی گمان تحلیل ریشه شناختی هر جفت از واژه های مشابه در دو زبان، به منظور تشخیص سمت، زمان و مکان وام گیری، به بررسی دلایل پیش و پس از وام گیری و نیز بررسی تاریخ واقعی اقوام و تحلیل زمینه های فرهنگ قومی نیاز دارد.