مقایسه اختلاف میزان حرکت آرنج در دو روش جراحی جانبی و خلفی برای درمان شکستگی های سوپراکوندیلار نوع سوم بازو

شکستگی سوپرا کندیلار بازو در کودکان 5-8 سال شایع است. و عوارض عصبی و عروقی در آن بیشتر از سایز شکستگی هاست. درمان شکستگی با جااندازی به طریقه جراحی وبه دو روش خلفی وجانبی (خارجی) صورت می گیرد. این مطالعه با هدف مقایسه اثر بخشی دو روش جراحی فوق بر روی دامنه حرکات آرنج در شکستگی سوپرااکندیلار جابجا انجام گرفت. مطالعه حاضر از نوع کار آزمائی بالینی می باشد. که جامعه آماری آنرا 50 بیمار با سن 5-12 سال با شکستگی سوپر اکوندیلار نوع سوم آرنج تشکیل می داد. بیماران بطور تصادفی با یکی از دو روش خلفی یا جانبی تحت عمل جراحی قرار گرفتند. میانگین دامنه حزکات مفصل آرنج دست شکسته هر گروه در سه نوبت بعد از عمل جراحی ودرمان اندازه گیری شد. و با میانگین دامنه حرکت مفصل آرنج سالم همان گروه (گروه شاهد) مقایسه شد. اطلاعات بدست آمده با نرم افزار spssو آزمون آماری t-test مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند.
یافته های مطالعه نشان داد که میانگین دامنه حرکات مفصل آرنج شکسته در مقایسه با آرنج های سالم درهفته های سوم وششم در روش جانبی بطور معنی داری از روش خلفی بهتر بود. ((p=0.002 درهفته دوازدهم مقایسه میانگین دامنه حرکات آرنج های عمل شده در دو روش خلفی و جانبی با آزنج های سالم اختلاف آماری معنی داری نشان نداد.(p=0.4) نتیجه نهائی: میتوان گفت روش جراحی جانبی از نظر ایجاد خشکی آرنج نسبت به اپروچ خلفی مزیت وبرتری ندارد. بلکه ازنظر سادگی انجام واحتمال کمتر ایجاد آسیب های عصبی-عروقی اپروچ خلفی روش بهتری است.