بررسی مقایسه ای میزان و الگوی حلالیت سمان های گلاس آینومر کانونشنال و رزین تغییر یافته

حلالیت مواد ترمیمی از آنجا که می تواند سبب از دست رفتن تطابق لبه ای، خصوصیات سطحی و زیبایی شود بنابراین باید به عنوان یک خاصیت کلینیکی مهم مورد توجه قرار گیرد. هدف از انجام این مطالعه بررسی میزان و الگوی حلالیت گلاس آینومرهای کانونشنال و رزین تغییر یافته می باشد.
در این مطالعه تجربی آزمایشگاهی، دو نوع گلاس آینومر ترمیمی کانونشنال (Fuji II، Ionocid-F) و دو نوع گلاس آینومر رزین تغییر یافته (Fuji II LC، Iono Gem LC) انتخاب شدند. از یک قالب Persopex با قطر هفت میلی متر و ضخامت دو میلی متر برای ساخت پنج نمونه برای هر ماده استفاده شد. نمونه ها در پنجاه سی سی آب مقطر به مدت یک ماه غوطه ور شدند. قبل از غوطه وری، نمونه ها خشک و وزن شدند. به این ترتیب وزن اولیه نمونه ها به دست آمد. نمونه ها یک ساعت، 24 ساعت و از آن پس هر هفته به مدت یک ماه وزن شدند. در هر مرحله نمونه ها ابتدا خشک و وزن گردیدند و سپس در محیط جدید قرار گرفتند. در نهایت میانگین افزایش وزن هر ماه به دست آمده و درصد حلالیت با ضرب درصد این مقادیر و تقسیم بر وزن اولیه نمونه ها حاصل شد. نتایج با آزمون آنالیز واریانس دو عاملی با اندازه های مکرر روی یک عامل و آزمون Scheffe و t زوجی آنالیز شدند (P<0.05).
Ionocid-F با %0.87±%24.09 بیشترین وFuji II LC با ±%0.74 1.05% کمترین میزان حلالیت را دارا بودند. همچنین میانگین حلالیت درIono Gem LC %7.34±%2.20و در Fuji II %9.01±%1.33بود، ضمنا مشخص شد که حلالیت سمان ها با گذشت زمان افزایش می یابد.
Fuji II LC کمترین میزان حلالیت و Ionocid-F بیشترین میزان حلالیت را دارا بود و حلالیت در سمان های رزین تغییر یافته کمتر از انواع کانونشنال بود. همچنین حلالیت تمام مواد با گذشت زمان افزایش پیدا کرد.