نقش گیرنده های D2 بر اخذ آب، غذا و تغییرات وزن جوجه ها، در کبوتران

نقش گیرنده های D2 دوپامینی در رفتارهای تغذیه ای پستانداران بخوبی مشخص شده است اما در این رابطه اطلاعات ناچیزی در مورد پرندگان وجود دارد. مطالعه اخیر نقش احتمالی این گیرنده ها را در میزان اخذ آب، غذا و میزان رشد جوجه ها در کبوتران بررسی می کند. این تحقیق در سه مرحله صورت گرفت در مرحله نخست 8 پرنده نر و 8 پرنده ماده (350-420g) در دو آزمایش مستقل در یک طرح مربع لاتین 4×4 تکراری که در آن دوزها و پرندگان فاکتورهای بلوک کننده بودند در قفس های باز و انفرادی با شرایط هوایی مناسب (درجه حرارت 70 تا 80 درجه فارنهایت و سیکل نوری 12 ساعت روشنایی- تاریکی) نگهداری شد. در هر آزمایش مقادیر صفر، 10، 20 و mg/kg 40سولپیراید بعنوان آنتاگونیست D2 بصورت زیر جلدی یک روز در میان تزریق گردید در نتیجه هر پرنده هر دوز را در طی یک دوره 7 روزه دریافت کرد. میزان اخذ غذا و آب یک، دو، سه و بیست و چهار ساعت پس از تزریق محاسبه شد و نتایج زیر بدست آمد. سولپیراید با دوز 40mg/kg پس از 24 ساعت باعث افزایش معنی دار اخذ غذا در ماده ها و افزایش معنی دار اخذ آب در نرها گردید. در مرحله دوم 40 کبوتر ماده به پنج گروه تقسیم شدند گروه اول شاهد (حلال)، گروه های دوم تا چهارم دوزهای0mg/kg، 1 و 2 بروموکریپتین و گروه پنجم (بدون تزریق). در این مرحله بروموکریپتین بطور معنی داری باعث کاهش مصرف غذا گردید. در مرحله سوم به کبوتران نر و ماده اجازه داده شد که با هم باشند تا جفت گیری و تخم گذاری کنند، از روز بیرون آمدن جوجه ها از تخم تا روز هفتم به والدین سولپیراید 40 kg/mg تزریق شد و وزن جوجه ها اندازه گیری با گروه بدون تزریقی مقایسه گردید و مشخص شد که میزان افزایش وزن جوجه ها در گروهی که والدین سولپیراید دریافت کردند بطور معنی داری بالا رفته است (p<0.05). یافته های بالا نشان دهد که گیرنده های دوپامینیD2 در کبوتران نیز مانند موش صحرایی در تنظیم کنترل تغذیه نقش دارد و احتمالا به دلیل افزایش اشتها و ترشحات چینه دان باعث افزایش رشد جوجه ها می گردد.