بررسی تاثیر پوزیشن کاینتیک و استاتیک بر شاخص های قلبی و تنفسی بیماران تحت تهویه مکانیکی در بخش مراقبت های ویژه مرکز پزشکی الزهرای اصفهان

بیماران تحت تهویه مکانیکی دچار بی حرکتی و عوارض ناشی از آن می شوند. تغییر وضعیت بیماران برای پیشگیری از مشکلات بی حرکتی ضروری و از مداخلات مهم پرستاری است. علی رغم مطالعات متعدد هنوز سوالات زیادی در مورد تاثیر وضعیت های کاینتیک و استاتیک بر شاخص های قلبی و تنفسی بر جای مانده است.
پژوهش حاضر پژوهشی از نوع کارآزمایی بالینی است که روی 16 بیمار تحت تهویه مکانیکی بستری در بخش مراقبت های ویژه مرکزی بیمارستان الزهرا انجام شده است. روش نمونه گیری آسان تداومی و ابزار گردآوری داده ها فهرست وارسی بود. برای تعیین اعتبار و اعتماد علمی مطالعه از روش اعتبار محتوی و مطالعه مقدماتی استفاده شد. روش مداخله بدین ترتیب بود که بیماران قبل از اعمال هر وضعیت در وضعیت خوابیده به پشت (مبنا) قرار می گرفتند و سپس به صورت تصادفی یکی از دو روند وضعیت کاینتیک- استاتیک (دمر) و یا استاتیک (دمر) – کاینتیک را تجربه می کردند. مدت قرار گرفتن در هر وضعیت 30 دقیقه بود و عوامل (پارامترهای) قلبی و تنفسی در وضعیت مبنا و دقایق 15 و 30 هر وضعیت اندازه گیری می شد. تجزیه و تحلیل آماری یافته ها با روش های آماری توصیفی و استنباطی (آنالیز واریانس در اندازه گیری مکرر و تست تی زوج) صورت می گرفت.
در هر دو وضعیت افزایش اشباع اکسیژن شریانی و کاهش کمپلیانس استاتیک مشاهده شد که افزایش اشباع اکسیژن شریانی پس از اعمال وضعیت استاتیک و کاهش کمپلیانس استاتیک پس از اعمال وضعیت کاینتیک از نظر آماری معنی دار بود؛ اما تفاوت معنی دار آماری در مقادیر شاخص های قلبی و تنفسی (تعداد تنفس، حجم جاری و مقاومت راه هوایی) در اندازه گیری های قبل و بعد از عمل هر دو وضعیت به دست نیامد.
با توجه به عدم بروز تغییرات معنی دار آماری در شاخص های قلبی در پی اعمال وضعیت کاینتیک و استاتیک می توان نتیجه گرفت که تغییر وضعیت های مزبور در بیماران تحت تهویه مکانیکی (حداقل به مدت نیم ساعت) از این جنبه همودینامیک بی خطر است. مزایای نسبی وضعیت استاتیک (دمر) در افزایش حجم جاری و اشباع اکسیژن شریانی و کاهش مقاومت راه هوایی در بیماران تحت تهویه مکانیکی می تواند مد نظر قرار گیرد.