بررسی خواص مکانیکی و تراکم استخوان درشت تنی سوراخ شده خرگوش طی روند ترمیم

با توجه به تحقیقات انجام شده چنین به نظر می رسد که عامل زمان در ترمیم بافت استخوانی تخریب شده به روش استئوتومی در شرایط In Vivo حیوانی، موثر بوده است. هدف از این مطالعه تجربی، بررسی خصوصیات مکانیکی و رادیوگرافی قسمت میانی تنه استخوان درشت نی سوراخ شده خرگوش، در طی روند ترمیم می باشد.
در این تحقیق از 12 خرگوش سفید نر بالغ با نژاد نیوزیلندی استفاده شد. ابتدا با استفاده از مته های مخصوص ایمپلانت دندانی، سوراخی به قطر 2 میلی متر در قسمت میانی تنه استخوان درشت نی راست هر یک از خرگوش ها، ایجاد شد. استخوان درشت نی پای چپ حیوانات به عنوان پای کنترل انتخاب گردید. رادیوگرافی از هر دو پای راست و چپ در زمان های مختلف (بلافاصله، دو، چهار و شش هفته) بعد از جراحی انجام گرفت. سپس تراکم رادیوگرافی در سه ناحیه داخلی، میانی و خارجی سوراخ ایجاد شده، اندازه گیری شد. هر دو هفته یک بار بعد از جراحی، 4 سر از خرگوش ها کشته شدند. پس از خارج کردن استخوان درشت نی راست و چپ آنها، شاخص های مکانیکی سفتی، بار نهایی و جا به جایی در بار نهایی استخوان نیز اندازه گیری شد.
نتایج نشان داد که در طی ترمیم استخوان، تراکم رادیوگرافی نواحی داخلی و خارجی سوراخ ایجاد شده در قسمت میانی تنه استخوان درشت نی راست در مقایسه با همان نواحی در پای کنترل دارای اختلاف معنی دار بود (p<0.05) و بعد از گذشت شش هفته به مقدار تراکم پای کنترل نزدیک شد (p<0.05). همچنین تراکم رادیوگرافی ناحیه میانی سوراخ ایجاد شده در پای راست، در مقایسه با همان ناحیه در پای کنترل، دارای اختلاف معنی دار بود (p<0.05) و بعد از گذشت چهار هفته به مقدار تراکم پای کنترل رسید (p>0.05). شاخص های سفتی، بار نهایی و جا به جایی در بار نهایی پای جراحی شده، در مقایسه با پای کنترل اختلاف معنی داری نداشت (p>0.05).
این مطالعه نشان داد ترمیم استخوان اسفنجی سریع تر از استخوان متراکم صورت می پذیرد. همچنین شاخص تراکم رادیوگرافی نسبت به شاخص های مکانیکی، روند ترمیم را با اختلاف معنی دارتری نشان می دهد.