استفاده از اطلاعات بالینی در دسترس، توافق میان معیار جدید قند ناشتای مختل و دیس گلیسمی را افزایش می دهد

هدف از این مطالعه توصیف توافق بین قند ناشتای مختل (IFG=Impaired fasting glucose) و تحمل گلوکز غیرطبیعی با در نظر گرفتن معیارهای قدیم و جدید تعریف IFG است. همچنین اثر اضافه شدن داده های بالینی نیز بر این توافق مورد ارزیابی قرار گرفت.
در یک مطالعه از نوع توصیفی و مقطعی، 8766 مرد و زن بالای 20 سال از جمعیت شهری تهران مورد مطالعه قرار گرفتند. بعد از خروج افراد با سابقه دیابت قبلی و یا قند خون ناشتا و بالای 126mg/dl، در باقی مانده افراد قند خون ناشتا و 2 ساعته اندازه گیری شد. پارامترهای تشخیصی و ضریب توافق کاپا برای معیارهای قدیم و جدید IFG در تشخیص تحمل گلوکز مختل(IGT=Impaired glucose tolerance) و دیس گلیسمی (IGT یا دیابت) محاسبه شد. آنالیز رگرسیون لجستیک و منحنی های ROC برای تعیین عوامل خطر بالینی و تعیین cut- point های آنها برای IGT و دیس گلیسمی مورد استفاده قرار گرفت.
بعد از اعمال معیارهای جدید، حساسیت IFG برای تشخیص IGT با دیس گلیسمی افزایش یافت اما ویژگی و نسبت درست نمایی مثبت (LR+) کاهش یافت و کاپا افزایش مختصری پیدا کرد (0.158 به 0.286 برای IGT و 0.283 به 0.354 برای دیس گلیسمی). هنگامی که داده های بالینی شامل سن بالای 28 سال، نمایه توده بدنی بالای28 kg/m2 و فشار خون سیستولیک بالایmmHg 125 به تعریف جدید IFG اضافه شدند، توافق IFG با IGT و دیس گلیسمی افزایش محسوسی پیدا کرد، به طوری که کاپا از 0.286 به 0.470 برای IGT و از 0.354 به 0.574 برای دیس گلیسمی افزایش یافت. همچنین +LR از 3.86 به 14.5 برای تشخیص IGT و از 4.46 به 17.4 برای تشخیص دیس گلیسمی افزایش یافت.
تعریف جدید IFG همراه با عوامل خطر ساز بالینی در دسترس گروهی از افراد را تشکیل می دهند که احتمال پیش بینی IGT با دیس گلیسمی بر اساس نتایج IFG در آنها زیاد است و ممکن است یک گروه هدف برای برنامه های پیشگیری کننده از دیابت باشند.